It’s not that they want you to stop spinning in a rotating chair at a different

It’s not that they want you to stop spinning in a rotating chair at a different
speed to the distant world, they have no objection to you feeling
you’re in an original orbit spinning on its own axis, nor that afterwards you open
pensively a cylindrical can of pâté making it turn in your hand, they
too sometimes spin their globes and stop them with an index finger
to ponder a while on the region they’ve picked by chance
they have no problem with your murmured desire about
whether what’s spinning is the can or the can-opener, about the jagged disc
that comes away from the rest of the can once it’s open, they don’t want to see
your plans for another spring (however you call it), nor have any real interest
in planting a satellite tracking device on you to follow your steps
around the avenues of Atlantic coastal resorts with their
video-bars, record stores, telephone centres, nor do they place
those cars hired by search engines that go out with 360-degree
cameras on the roof to photograph everything, they don’t want to know the
tunes stored on your little chrome-steel and white plastic music
player, they’re not necessarily up to speed with the theory that says the anomaly
isn’t being disconnected from reality but rather, at a macro level, being too
connected, nor do they expect that by reality we understand an assault
craft slowly slipping into Mesopotamia, that by reality we understand camellias overexcited by the wind, by reality a group of Ethiopian sons making out they’re waiting for a minibus on a specific ring road having lost all notion of
specificity, with their ruined parkas, passing around a cigarette, pressing
into the tips of their fingers the teeth of the bottle top they just
opened, they don’t call into question the fragile night-time camaraderie they created
a while ago eating chicken hearts on wooden skewers, they don’t contextualize
that manifesto, they don’t theorise about tumescence, they don’t read everything that
the VP of Bolivia says, they don’t synthesize tenacity, they don’t camp outside the
doors to Abyssinia, they don’t bait semi-tame leopards with a shake of their
tambourines, they don’t burn tabloids, they don’t sleep with their hands crossed
on their chest watching adverts, they aren’t worried that you go about,
with sweet slow care, the pillow still marked on your face, dragging your heels
around the aisles of a supermarket looking for a specific brand of Japanese
instant noodles, and nor do they want to stop you
preparing, your mood as cool as an ice-flow, that soup before sitting down
to read a guide to perfecting evasive manoeuvres, or whatever,
no, no, no, none of that, no
they just want you to die.

Het is niet dat ze willen dat je stopt met draaien in een draaistoel op een snelheid

Het is niet dat ze willen dat je stopt met draaien in een draaistoel op een snelheid
die afwijkt van de afstandelijke wereld, ze hebben er geen bezwaar tegen dat je je,
tollend rond je eigen as, in een eigen baan waant, of dat je vervolgens
bedachtzaam een cilindrisch blik paté opent en laat draaien in je hand, ook zij
laten hun wereldbollen wel eens draaien en zetten ze stil met hun wijsvinger
om even te peinzen over het gebied dat ze per toeval aanwezen
ze hebben geen enkel probleem met jouw geprevelde desiderata over
wat er nu draait het blik paté is of de opener, over het gekartelde schijfje
dat zich losmaakt van de rest van het geopende blik, ze zijn niet benieuwd
naar jouw plannen als er weer eens een geëtiketteerde lente aanbreekt, en ze zien geen noodzaak
om een satellietzender bij je in te planten om je bij elke stap te kunnen volgen
langs de boulevards van Atlantische badplaatsen waar ooit
videobars, platenzaken en belwinkels zaten, en ze weten niets
van die auto’s met 360-graden-camera’s op hun dak
die zoekmachines laten rondrijden om alles te fotograferen, ze willen niet weten
welke liedjes er op jouw apparaatje van verchroomd metaal en wit plastic staan,
ze zijn niet per se op de hoogte van de diagnose die veronderstelt dat de afwijking
niet schuilt in gebrek aan contact maar, op macroniveau, juist in te veel contact
met de werkelijkheid, noch verwachten ze dat we de werkelijkheid zien als een torpedoboot
die traag een soort Mesopotamië binnendringt, dat we de werkelijkheid zien als
door de wind opgezweepte Japanse rozen, de werkelijkheid als een groepje Ethiopische jongens
die doen alsof ze op de bus wachten bij een bepaalde ringweg en de weg
volledig kwijt zijn, in hun kapotte parka’s, en die een sigaret laten rondgaan terwijl ze
de tandjes van de kroonkurk van een pas geopende fles in hun vingertoppen zetten,
ze twijfelen niet aan de broze nachtelijke kameraadschap die ze zojuist hebben gekweekt
terwijl ze kippenhartjes aten aan houten spiesjes, ze voorzien dat manifest
niet van context, ze theoretiseren niet over de verstarring, ze lezen niet alles
wat de vicepresident van Bolivia zegt, ze zijn geen toonbeeld van volharding, ze bivakkeren niet
voor de poorten van Abessinië, en ze hitsen geen halftamme luipaarden op met getrommel
op tamboerijnen, ze verbranden geen roddelbladen, ze vallen niet met op hun borst gevouwen handen
in slaap bij reclamespotjes, en ze vinden het niet erg dat je nu
in alle rust, met de afdruk van het kussen nog in je gezicht door de gangen
van een supermarkt sloft op zoek naar dat ene merk
Japanse instant noodlesoep, en het is ook niet zo dat ze willen voorkomen dat je,
met het temperament van een ijsschots, die soep bereidt voordat je
een handboek over perfecte ontwijkingmanoeuvres openslaat, of wat dan ook
nee, nee, nee, niets van dat alles, nee
ze willen gewoon dat je doodgaat.

No es que quieran que dejes de rotar en una silla giratoria a una velocidad
distinta que el mundo distante, no presentan objeciones a que te sientas
en una órbita original al girar sobre un eje propio, ni que después abras
pensativo una lata cilíndrica de paté haciéndola rotar en tu mano, ellos
también a veces hacen girar sus globos terráqueos y los detienen con el índice
para elucubrar un rato acerca de la región que señalaron al azar
no tienen problema alguno con tu murmurante desiderata sobre
si lo que gira es la lata de paté o el abrelatas, sobre el pequeño disco dentado
que se desprende del resto de esa lata cuando abierta, no quieren ver
tus planes a la hora de otra primavera adjetivada, ni tienen especial interés
en plantarte un dispositivo de rastreo satelital para seguir tus pasos
por ramblas de balnearios atlánticos donde supo haber
videobares, disquerías, locutorios, ni ubican
a esos automóviles contratados por los motores de búsqueda que salen con cámaras
de trescientos sesenta grados en el techo a fotografiarlo todo, no quieren saber
las canciones que almacena tu pequeño reproductor de acero cromado y plástico
blanco, no están necesariamente al tanto del diagnóstico que dice que lo anómalo
no es estar desconectado de la realidad sino, a un nivel macro, estar demasiado conectado, ni esperan que se entienda por realidad un lanchón de asalto adentrándose lentamente en una mesopotamia, que se entienda por realidad camelias sobreexcitadas por el viento, por realidad a un grupo de hijos etíopes haciendo
que esperan un micro en una circunvalación específica habiendo perdido toda noción
de especificidad, con sus parkas estropeadas, pasándose un cigarro, clavándose
en la yema de los dedos los dientes de la tapita redonda de una botella recién
abierta, no ponen en duda la frágil camaradería nocturna que tejieron hace un rato comiendo corazones de pollo ensartados en palillos de madera, no contextualizan
ese manifiesto, no teorizan sobre el entumecimiento, no leen todo lo que dice
el vicepresidente de Bolivia, no sintetizan la tenacidad, no acampan a las puertas
de Abisinia, ni azuzan leopardos semidomesticados con el tamborileo de
sus panderetas, no queman tabloides, no se duermen con las manos entrelazadas
sobre el pecho mirando propaganda, ni les preocupa que ahora te pasees
con dulce parsimonia, la almohada todavía marcada en la cara, arrastrando los talones por los pasillos de un supermercado buscando una marca específica de sopa
de fideos instantánea japonesa, y tampoco es que quieran evitar
que prepares, el temperamento hecho un témpano, esa sopa antes de ponerte
a leer un manual para perfeccionar maniobras de evasión, lo que sea
no, no, no, nada de eso, no
simplemente quieren que te mueras.