THE MAD COW TALKS BACK

WEERWOORD VAN DE GEKKE KOE

Ik ben niet gek. Dat lijkt maar zo
omdat ik wankel en geïrriteerd raak.
Er zitten wondermooie gaten in mijn brein
waardoor ideeën van buitenaf op topsnelheid
hun gang kunnen gaan en waardoor stemmen,
soms een heel mens, tot mij spreken
over het heelal. De meeste breinen zijn
te compact. Je hebt deze sponzige
welwillendheid nodig om de anderen binnen te laten.

Ik hou van het wankelen. Plotseling is het oppervlak
van de wereld ijs en ben ik een schitterende
schaatser die draait en wervelt over hele harde
zeeën en oceanen. Het is riskant wanneer je
goed bent, zodat natuurlijk de benen soms
voor, achter en opzij van het lichaam vandaan gaan,
en dan is daar de algehele genante ineenstorting,
maar wanneer dat gebeurt is het heerlijk
omdat het altijd is wanneer je het meest woest
je gang gaat in je geest. Mijn brein is als
de bijenkorf: voortdurend kleine fluisteringen uit
de cellen die zeggen: zo moet het, zo moet je gaan.

THE MAD COW TALKS BACK

I’m not mad. I just seems that way
because I stagger and get a bit irritable.
There are wonderful holes in my brain
through which ideas from outside can travel
at top speed and through which voices,
sometimes whole people, speak to me
about the universe. Most brains are too
compressed. You need this spongy
generosity to let the others in.

I love the staggers. Suddenly the surface
of the world is ice and I’m a magnificent
skater turning and spinning across whole hard
Pacifics and Atlantics. It’s risky when
you’re good, so of course the legs go before,
behind, and to the side of the body from time
to time, and then there’s the general embarrassing
collapse, but when that happens it’s glorious
because it’s always when you’re travelling
most furiously in your mind. My brain’s like
the hive: constant little murmurs from its cells
saying this is the way, this is the way to go.