AN ORDINARY EVENING AT HAMILTON

EEN GEWONE AVOND IN HAMILTON

De tuin verschuift naar binnen, het huis laat
zijn lamplicht vallen, opent vensters
in de aarde

en de kleine sterren van het gras, de nachtinsecten,
             borduren
een jungle die dichter is
dan enig tapijt, waar Saturnus brandt, een sneeuwuilennest,
             en meloenen hun kristal

voeden met hete suikers van de maan. De Stille Zuidzee
breekt aan onze tafel,
elke korrel

zout een splinter van zijn licht in de middag, woestijnen
flitsen op de hagedissentong. Vertrouwde kamers
gloeien, stijgen door het donker – exotische eilanden; dit huis

een vreemde anatomie
van delen, evenzoveel buren in een bosje:
haar, hoektand, duim.

AN ORDINARY EVENING AT HAMILTON

The garden shifts indoors, the house lets fall
its lamp light, opens
windows in the earth

and the small stars of the grass, the night insects,
             needlepoint
a jungle more dense
than any tapestry, where Saturn burns, a snow owl’s nest,
             and melons feed

their crystal with hot sugars of the moon. The Pacific
breaks at our table,
each grain

of salt a splinter of its light at midday, deserts
flare on the lizard’s tongue. Familiar rooms
glow, rise through the dark – exotic islands; this house

a strange anatomy
of parts, so many neighbours in a thicket:
hair, eyetooth, thumb.