To the woman who gives herself to the man

To the woman who gives herself to the man, to the teeth
that have crunched the lettuce and the beans, to the fist
of the woman who grasped the agate, the hankie crushed
like a rose, to the belly engorged with rust-red blood,
to the umbilical tied up in a neat sailor’s knot,
to the fingers that have held a trotter of pork
or the father’s thumb kept secret in a box
the shape of a prism at the bottom of a hole the shape of a funnel
to the man who gives himself to the woman, to the lips
scalded from eating chestnuts in the open air,
to the man’s sternum, hard and soft, to the belly
engorged with rust-red blood, the umbilical tied up
in a neat sailor’s knot, to the fingers that have weighed
the dung and the tresses of a mother still living,
on her way on a journey in history
and kept secret, in a forest of birch.

To the woman who gives herself to the man

Op de vrouw die zich geeft aan de man, op de tanden
die de sla en de boontjes hebben geknapt, op de vuist
van de vrouw die de groeisteen, de zakdoek geplooid als een roos
heeft omklemd, op de buik vol ros bloed,
op de navel dichtgebonden met een fraaie zeemansknoop,
op de vingers die de varkenspoot of de duim van een vader
weggestopt in een prismavormige doos
onder in een trechtervormig gat hebben vastgehouden,
op de man die zich geeft aan de vrouw, op de lippen
die gesprongen zijn bij het eten van kastanjes in de openlucht,
op het harde, zachte borstbeen van de man, op de buik
vol ros bloed, op de navel dichtgebonden
met een fraaie zeemansknoop, op de vingers die de paardenvijg
en de vlechten van een moeder in leven
op pad op reis op avontuur
en weggestopt in een berkenbos hebben gewogen.

À la femme qui se donne à l’homme, aux dents
qui ont croqué la laitue et les fèves vertes, au poing
de la femme qui a serré l’agate, le mouchoir plissé
comme une rose, au ventre gorgé de sang roux,
à l’ombilic noué sur lui-même en un joli nœud marin,
aux doigts qui ont tenu le pied de porc
ou le pouce d’un père tenu secret dans une boîte
en forme de prisme au fond d’un trou en forme d’entonnoir,
à l’homme qui se donne à la femme, aux lèvres
qui ont gercé en mangeant des châtaignes en plein air,
au sternum de l’homme, dur et mou, au ventre
gorgé de sang roux, à l’ombilic noué sur lui-même
en un joli nœud marin, aux doigts qui ont soupesé
le crottin et les tresses d’une mère en vie,
en chemin en voyage en histoire
et tenue secrète dans une forêt de bouleau.