IF ALL ARE PRESENT, LIFE LACKS LESS

We became less and less, until
the day arrived when we were less and less.
Perhaps both life and death are this,
the family table at the hearth alone and empty,
the doors shut after losing
the hands to come and open them, or else
the truth discovering, awake, the ones
who had stopped hearing – no one never it
asked them – among them safe and sound
remains a life to go to for salvation.
We became less and less until one day
we stopped being it with the sky extending lengthwise.
Childhood, given to the idleness of silence,
didn’t even have time to think of sighs
because the appearance fled, transparent,
the same as everything that saw the abandonment of
the will inside the jelly palms or perhaps we didn’t do
enough to respond to the ruthless information,
and to love life when no number is missing.
The countdown does what it is told.
The memory prays in plural just in case.
To tell the truth, or because it wasn’t told, we never
understood the moments to all be present
but now we even lack the indecisive
idea that at one point we were there,
together like the mind at the beginning,
Papa, Mama, the grandparents, Mario,
Homero, the others, and Aída, who in
the photos where the illness in its
credibility was identical to Rilke’s,
had her face prepared to leave
its image, this too, to the eyes.
A beauty to surround the horror.
Without June saying it to the air,
there’s something in the middle that has shrunk
the dates until they’re halved,
and the evenings with their transparency on
their backs when no voice came
to the past just to find out what there was
between one life and the others, and if what’s left
belongs to what we continue being.
We are at home, without a plan around us.
Instead of coming, the glance turns in circles.
Wherever it goes, it will find nothing different.
Nothing in the days is better than before.
Some of the images have remembered
to be the age that they were then.

ALS ZE ER ALLEMAAL ZIJN, IS HET LEVEN MINDER AFWEZIG

We waren steeds al met minder, totdat
we op een dag echt met steeds minder waren.
Misschien zijn het leven en de dood dit,
de familietafel thuis in zijn eentje leeg,
de deuren gesloten omdat ze hun handen
verloren waren om die te komen openen, of de
waarheid die zag dat degenen die niet meer hoorden
– niemand had het hun ooit gevraagd –
wakker waren, en bij hen blijft een leven gespaard
waar je naartoe kunt om zelf te worden gered.
We waren met steeds minder totdat we het
op een dag niet meer waren en de hemel wijd en zijd.
De kindertijd gewijd aan het nietsdoen van de stilte,
had niet eens tijd om aan zuchten te denken
want de schijn vluchtte doorschijnend,
net als alles wat zag hoe de wil werd achtergelaten
in de palmbomen of misschien deden we niet
genoeg om het wrede gegeven te beantwoorden,
het leven lief te hebben wanneer geen enkel getal ontbreekt.
Het aftellen doet wat hem gezegd wordt.
Voor alle zekerheid bidt het geheugen in meervoud.
Om de waarheid te zeggen of om die niet te zeggen, nooit
hebben we de momenten begrepen om er allemaal te zijn
maar nu ontbreekt zelfs het weifelende
idee of we er ooit zijn geweest,
allemaal bijeen zoals de geest in het begin,
Papa, Mama, opa en oma, Mario,
Homero, de anderen, en Aida, met haar ziekte
die er op de foto’s zo levensecht uitzag
dat hij sprekend leek op die van Rilke,
maar ze zat met haar gezicht klaar om
de ogen haar beeld te tonen, dat ook.
Een schoonheid om de gruwel te omringen.
Zonder dat juni het tegen de wind zei,
was er iets half en half dat de data deed krimpen
totdat nog maar de helft van ze over was,
en de middagen gingen gebukt
onder hun doorschijnendheid toen er geen term
in de verleden tijd kwam enkel om te weten wat er was
tussen het ene leven en de andere levens, en of alles
wat overblijft toebehoort aan wat wij nog zijn.
Wij zijn thuis, zonder plan om ons heen.
In plaats van te komen draait de blik rondjes.
Waar hij ook kijkt, zal hij hetzelfde aantreffen.
Niets in de dagen is beter dan eerst.
Enkele beelden herinneren zich nog
dat ze dezelfde leeftijd hebben als indertijd.

SI ESTÁN TODOS, LA VIDA FALTA MENOS

Éramos cada vez ya menos, hasta
que un día fuimos cada vez menos.
Quizás la vida y la muerte sean eso,
la mesa familiar en lar a solas vacía,
cerradas las puertas que perdieron
las manos para venir a abrirlas, o la
verdad encontrando despiertos a los
que dejaron de oír –nadie nunca les
preguntó- entre quienes permanece
a salvo una vida donde ir a salvarse.
Éramos cada vez menos hasta dejar
un día de serlo con el cielo a lo largo.
La infancia dada al ocio del silencio
tiempo ni tuvo de pensar en suspiros
porque la apariencia huía transparente,
igual a todo lo que vio el abandono de la
voluntad en los butiá o tal vez no hicimos
lo suficiente para responder al dato cruel,
amar la vida cuando ningún número falta.
La cuenta regresiva hace lo que le dicen.
Por las dudas, la memoria ora en plural.
A decir verdad, o por no decirla, nunca
entendimos los ratos para estar todos
pero ahora falta incluso la indecisa
idea de que alguna vez estuvimos,
juntos como la mente al comienzo,
Papá, Mamá, los abuelos, Mario,
Homero, los demás, y Aída, que en
las fotos donde la enfermedad por
verídica fue tan igual a la de Rilke,
tenía el rostro pronto para dejarle
a los ojos su imagen, eso también.
Una belleza para rodear al horror
Sin que junio se lo dijese al aire,
algo a medias empequeñeció las
fechas hasta dejarlas por la mitad,
y las tardes con su transparencia a
cuestas cuando no hubo voz venida
al pretérito solo por saber qué había
entre una vida y las otras, y si cuanto
queda pertenece a lo que aun somos.
Estamos en casa, sin plan alrededor.
La mirada da vueltas en vez de venir.
Por donde vea, encontrará lo mismo.
Nada en los días es mejor que antes.
Algunas imágenes, se han acordado
de tener la edad que tenían entonces.