LUKOIL

When Easter arrives and the sky becomes kinder
but everyone becomes more intense, saying, Easter, Resurrection Day
then the dead start to turn in the ground,
breaking up the cold clay with their elbows.
I’ve had to bury friends,
I know what it’s like to bury your friends in the dirt,
like a dog buries a bone,
and wait till the sky
                                 becomes kinder.

There are social groups
for whom such rituals are very important,
I mean, first of all, mid-sized businesses.
Everyone has seen
the sorrow that envelopes these regional
representatives of Russian gas companies
when they descend on the boundless
cemetery fields, to bury in the ground
one more brother shot through the lungs;

everyone has heard the loud beat of their hearts
when they stand near the coffin
and wipe their stingy tears and runny noses against their
dolce & gabbana
slurping hennessy
                         from disposable
                                                         glasses.

“So, Kolya,” they say, “here’s to you and the hereafter.
In the great field of offshore business
we fall into the cold pools of oblivion,
like wild geese in the autumn with buckshot in our livers.”

“So,” they answer, “when we
send off our brother
on his long journey
into the radiant Valhalla of Lukoil
who will accompany him
through the dark caverns of purgatory?”

“Bitches,” they all say, “bitches
he’ll need bitches,
good bitches
expensive ones, without bad habits,
they will warm him in the winter
they will chill his blood in the spring,
on his left will lie a platinum blond,
on his right will lie a platinum blond,
and he won’t even notice he is dead.

Oh, death is a territory where
                                        our credit won’t reach.
Death is the territory of oil,
                                         let it cleanse his sins.
We’ll place his weapons at his feet, and gold,
and furs and finely ground pepper.
In his left hand we will place his newest nokia
and in his right an indulgence from Jerusalem.
But the main thing are the bitches,
two bitches, the main thing are two platinum bitches.”
“Yes, that’s the main thing,” everyone agrees.
“The main thing are the bitches,” they agree.
“The main-main thing,” adds Kolya from the casket.

We’re all sentimental at Easter time.
We stand and wait for the dead
to rise and come to us from the hereafter.
You become more interested in death
when you bury friends.

On the third day as they flank
the doors of the morgue, on the morning of the third day
he conquers death through death, after all, and walks out
from the crematorium, he sees
that they have all fallen asleep exhausted
after a three-day drinking spree
sprawled out on the grass,
in vomit-covered
dolce & gabbana.

Then quietly
                              so as not to wake them up
he takes from one of them
the charger for a nokia
and returns
to hell
to his
blonds.

LUKOIL

Wanneer Pasen eraan komt en de hemel ons meer welwillendheid toont
en iedereen zich inspant – want, wat wil je, zeggen ze, het is Pasen,
beginnen de doden in de aarde zich om te keren,
en duwen ze met hun ellebogen de koude klei opzij.
Ik heb al vrienden ten grave gedragen,
ik weet wat het is, je vrienden begraven,
zoals een hond een bot begraaft,
wachtend tot de hemel
			je meer welwillendheid toont.

Er zijn van die sociale groepen
waarvoor dergelijke rituelen van bijzonder belang zijn,
ik bedoel vooral de middelgrote business.
Iedereen heeft wel eens gezien
wat een droefheid hen treft, de regionale
vertegenwoordigers van Russische petroleumbedrijven,
wanneer ze samenkomen op het grenzeloze
kerkhofveld, om daar de zoveelste
broeder met weggeschoten longen te begraven;

iedereen heeft wel eens hun harde hartenklop gehoord
wanneer ze bij de doodskist staan
en hun schaarse tranen en snot afvegen
aan hun dolce en gabbana
en ze hennessy
		achteroverslaan
                                    uit een wegwerpbeker.

“Kijk eens Kolja”, zeggen ze, “daar heb je dan je aftocht.
Op grenzeloze offshore-velden
vallen wij, als wilde ganzen in de herfst, in de koude
rakken van de vergetelheid, met hagel in onze lever.”

“Waar”, zo overleggen ze, “zullen we
onze broeder van voorzien
voor zijn lange tocht
naar het stralende Walhalla van Lukoil?
Wie zal hem begeleiden
in de donkere grotten van het vagevuur?”

“Grieten, zeggen ze allemaal, “grieten,
hij heeft grieten nodig,
goede grieten,
duur en zonder slechte gewoonten,
ze zullen hem opwarmen in de winter
ze zullen zijn bloed doen afkoelen in de lente,
aan zijn linkerkant moet een platinablondine liggen,
en aan zijn rechterkant moet een platinablondine liggen,
ja, zodanig dat hij zelfs niet merkt dat hij al dood is.”

“Och, die dood is een territorium waar onze creditkaarten
							        weinig vermogen.
De dood is het territorium van de olie,
					moge die dus zijn zonden wegwassen.
Aan zijn voeten zullen we wapens en goud leggen,
bont en fijngemalen peper.
In zijn linkerhand leggen we zijn laatste nokia,
in zijn rechterhand een amulet uit Jeruzalem.
Maar het belangrijkste zijn de grieten,
twee grieten, het belangrijkste, twee platinablonde grieten.”
“Ja, dat is het belangrijkste”, zegt iedereen instemmend.
“Het belangrijkste”, zeggen de grieten instemmend.
“Het aller-allerbelangrijkste”, beaamt Kolja vanuit zijn kist.

Met Pasen zijn we allemaal zo sentimenteel.
We staan te wachten totdat de doden	
opstaan en naar ons toe komen vanuit het hiernamaals.
Nooit interesseer je je meer voor de dood
dan wanneer je vrienden begraaft.

Terwijl ze de derde dag de wacht houden
bij de deur van het lijkhuis, overwint hij ten slotte de dood
door de dood, tijdens de ochtend van de derde dag, en hij loopt
naar hen toe vanuit het crematorium, hij ziet
dat ze allemaal in diepe slaap liggen
na drie dagen drinken,
ze liggen gewoon in het gras,
in ondergekotste
dolce en gabbana’s.

En dan neemt hij stil,
			om niemand te wekken,
bij één van hen
wat stroom voor zijn nokia,
en hij keert
naar de hel
terug
naar zijn blondines.


Лукойл