DEFROCKED ENDING

ONTWIJD ONTMANTELD

Morgen heeft de hand gesloten.
Niets kan zijn vingers laten strekken.
Het is kunstig
of nagenoeg kunstig, een pak ontdragen
alsof het pak op zich, opgehangen en kunstig,
uit zou kunnen halen en mij een dreun verkopen.
Niets over schandaal.
Het is een pak, op zich ontdragen
op het punt van zich onthangen en
mij een dreun verkopen.
Niets laat zo’n samenkomst voorgaan.
Niets zweeft hoog, geen sterren, geen maan.
Alles aapt na.
Zodoende werd het dreunig. En ik ben gekweld
of kwebbelziek,
wend me nader, kop op, en leg mijn lijf in de dreun.

DEFROCKED ENDING

Tomorrow’s hand-locked.
Nothing can uncurl its fingers.
Artful
or touching on artful, it is a suit unworn
as if the suit in itself, hung up and artful
could jab outward and deliver me a punch.
Nothing about scandal.
It’s a suit in itself unworn
about to unhang itself and
deliver me a punch.
Nothing gives priority to such a meeting.
Nothing soars, no stars, no moon.
Everything’s a mimic.
As such, it’s gone punchy. And i’m aching
or loquacious,
veering closer, mug up, leaning into the punch.