07. This sadness is not mine

This sadness is not mine. It is the sadness of old people who can no longer climb stairs, the sadness of the child who cannot speak, the sadness of the man raging against his own helplessness, the sadness of this retard spring feeding upon my dead, the sadness of the woman who can’t seduce her husband any more, the sadness of the days that can’t abide, the sadness of the girl devoured by the light of the north. This sadness is not mine, but all the same, I can’t get rid of it.

07. This sadness is not mine

Deze triestheid is niet de mijne. Het is de triestheid van de oudjes die de trappen niet meer op kunnen, van het kind dat niet mag spreken, van de man die woedend is om zijn onvermogen, van deze onbenullige lente die zich met mijn doden voedt, van de vrouw die niet langer haar man kan bekoren, van de dagen die niet standhouden, van het meisje dat door het licht van het noorden wordt verteerd. Deze triestheid is niet de mijne en toch kan ik er niet onderuit.

Această tristeţe nu este a mea. E a bătrînilor care nu mai pot urca scările, a copilului care nu poate vorbi, a bărbatului furios de propria-i neputinţă, a acestei primăveri tîmpe ce se hrăneşte cu morţii mei, a femeii care nu-şi mai poate seduce bărbatul, a zilelor ce nu reuşesc să rămînă, a fetei devorate de lumina nordului. Această tristeţe nu este a mea şi cu toate astea nu pot să scap de ea.