SUBJECT: BRODSKY

Please note: born in May,
in a damp city (hence the motif: water),
soon to be surrounded by an army
whose officers kept Hölderlin
in their backpacks, but alas, they had
no time for reading. Too much to do.

Tone – sardonic, despair – authentic.
Always en route, from Mexico to Venice,
lover and crusader, who campaigned
ceaselessly for his unlikely party
(name: Poetry versus the Infinite,
or PVI, if you prefer abbreviations).

In every city and in every port
he had his agents; he sometimes sang his poems
before an avid crowd that didn’t catch
a word. Afterwards, exhausted, he’d smoke a Gauloise
on a cement embankment, gulls circling overhead,
as if above the Baltic, back home.

Vast intelligence. Favorite topic: time
versus thought, which chases phantoms,
revives Mary Stuart, Daedalus, Tiberius.
Poetry should be like horseracing;
wild horses, with jockeys made of marble,
an unseen finish line lies hidden in the clouds.

Please remember: irony and pain;
the pain had lived long inside his heart
and kept on growing – as though
each elegy he wrote adored him
obsessively and wanted
him alone to be its hero –

but ladies and gentlemen – your patience,
please, we’re nearly through – I don’t know
quite how to put it; something like tenderness,
the almost timid smile,
the momentary doubt, the hesitation,
the tiny pause in flawless arguments.

THEMA: BRODSKI

Gelieve te noteren: geboren in mei,
in een vochtige stad (vandaar het motief: water),
niet lang daarna belegerd door een leger,
waarvan de officieren in hun rugzak
een deel Hölderlin droegen, maar, helaas, geen tijd hadden
om erin te lezen. Te veel werk in het veld.

Toon: sardonisch, wanhoop: waarachtig.
Voordurend op reis, van Mexico naar Venetië,
minnaar en spreker die onvermoeibaar
agiteerde voor zijn onpraktische partij
(haar naam: Poëzie versus Oneindigheid,
ofwel de PVO, als iemand van afkortingen houdt.)

In elke stad en in elke haven
had hij zijn agenten; soms zong hij zijn gedichten
voor een enthousiaste menigte, die niets
begreep – later, vermoeid, rookte hij een Gauloise
op de betonnen oever en kringelden meeuwen boven hem
zoals boven de Baltische Zee, thuis.

Immense intelligentie. Geliefd thema: tijd
versus de gedachte die fantomen najaagt,
brengt Mary Stewart, Daedalus en Tiberius tot leven.
Poëzie moest zijn als paardenraces:
de paarden zijn wild, de ruiters – van marmer,
de eindstreep – onzichtbaar, verdwijnt in de wolken.

Gelieve te onthouden: ironie en pijn;
de pijn woonde sinds lang in zijn hart
en groeide steeds meer – ja,
alsof elke door hem geschreven elegie
hem egoïstisch liefhad en wilde
dat hij haar held was –

maar, dames en heren, nog even geduld,
we zijn zo klaar – ik weet echt niet
hoe dat ene over te brengen: die bijna tederheid,
en de glimlach, haast verlegen,
een moment van twijfel, zachtheid,
een korte onderbreking in de bewijsvoering.

TEMAT: BRODSKI

Proszę zapisać: urodzony w maju,
w wilgotnym mieście (stąd motyw: woda),
wkrótce potem oblężonym przez armię,
której oficerowie nosili w plecaku
tom Hölderlina, lecz, niestety, nie mieli
czasu na lekturę. Za dużo pracy w terenie.

Ton – sardoniczny, rozpacz – prawdziwa.
Wciąż w podróży, od Meksyku do Wenecji,
kochanek i mówca, który niestrudzenie
agitował dla swojej niepraktycznej partii
(jej nazwa: Poezja versus Nieskończoność,
lub PVN, jeżeli ktoś lubi skróty).

W każdym mieście i w każdym porcie
miał swych agentów; niekiedy śpiewał wiersze
przed entuzjastycznym tłumem, który nic
nie rozumiał – potem, zmęczony, palił gauloise’a
na betonowym nabrzeżu a mewy krążyły nad nim
tak jak nad Bałtykiem, w domu.

Gigantyczna inteligencja. Ulubiony temat: czas
versus myśl, która ściga fantomy,
ożywia Marię Stuart, Dedala i Tyberiusza.
Poezja miała być jak wyścigi konne:
konie są dzikie, jeźdźcy – z marmuru,
meta – niewidzialna, niknie w obłokach.

Proszę pamiętać: ironia i ból;
ból od dawna mieszkał w sercu
i rósł coraz bardziej – tak,
jakby każda napisana przez niego elegia
kochała go egoistycznie i chciała,
żeby to on był jej bohaterem –

ale, proszę państwa – cierpliwości,
zaraz kończymy – naprawdę nie wiem,
jak przekazać tamto: tę prawie czułość,
i uśmiech, nieomal nieśmiały,
moment wahania, miękkość,
krótką przerwę w argumentacji.