IN THE FORMER ROYAL GARDEN

In the former royal garden
Sad and listless we walk round:
Crumbling statues time won’t pardon,
Roses all dug from the ground.

And the pond, so still and grey,
Seems slowly iced over with frost,
The palace has crumbled away,
The keys that gave access are lost.

The pavilion where lovers once fled
To hide from the light’s fierce glare,
Has gates locked and blinds drawn instead,
Like a morgue. We wander there

Down paths whose course is obscure,
Resting on a seat’s stone shelves,
Feeling ourselves betrayed
By the past where we once felt secure,
Seeking peace in each other’s shade,
Caressing in spite of ourselves.

IN DEN OUDEN KONINGSTUIN

IN DEN OUDEN KONINGSTUIN

In den ouden koningstuin
Wandlen wij, droef en vermoeid,
Alle beelden werden puin,
Alle rozen uitgeroeid.

En de vijver, stil en grijs,
Ligt als langzaam toegevroren,
Ingestort is het paleis
En de sleutels zijn verloren.

’t Paviljoen waar de beminden
Zich voor ’t felle licht verscholen,
Ligt met gesloten poort en blinden
Als een lijkenhuis. Wij dolen

Langs de halfverwischte paden,
Rusten op een steenen bank,
Voelen ons door het verleden
Dat ons beschermen kon verraden,
Zoeken bij elkander vrede,
Liefkoozen tegen wil en dank.