Poem
Valérie Rouzeau
NOT KEEPING MY NOSE CLEAN
From this day on no sky a granny’s rag a ghostA cotton phantom you could say a faded holey cloud
Could call it crying in the great big handkerchief it makes
God can’t see through it we all know he didn’t never exist
There are daisies and emptiness in this scrap of cloth
One day it graced gran’s shoulder when she was young
The next it’s part of the time before the dreadful time
I can see brothers’ heads in the bushes with thorns and bindweed
And further on I see the horse’s ears sticking up
The little sister sulking somewhere in the three-leafed clover or under the big shed’s growly corrugated roof
And where have I left my head
Not in the kitchen with the scratchy very green-backed sponge
The saucepan-handles like the ears of horses careful how you touch
The father christmas letter in the cookbook recipe a day
The note from father flog we finally made mincemeat of
Rags and napkins slipping like a knot
My headpiece gone as an under-the-table duck
While in this childishness you find it all by heart
So why not under the drop-leaf table while it takes its leaves
The ducks were true or false
And never an unwanted head
Even in the lav with the newspapers crickets bobbing turds
Hardly ever a severed head
And I won’t lose my hand in this cloth
This drying-up nappy-it’s-not
Though it’d be fine in a song
A little household song of fast-dissolving bliss
For a nappy to flap in
Tea-towel nicked from the cupboard for memory’s sake and not
An oblong of fabric you use to wipe the crocks
Or a Belgian mop a sloppily written text
And if it burns there’s water in the gas
A cloth like a guitar
A wonderwipe, a star
Of water-lily tiny impromptu table laid by chance
(Luck rhymes with the radiance
Of moonshine and the violin’s not envious)
This may not be exactly what we mean
By poem but I was wondering why I’d whisked this cloth away
From grandma’s wardrobe yesterday when she died
The pattern isn’t daisies but two ducks
Two big fat ducks twelve oranges
And let them roll away the oranges and let the heavy ducks
Rise up for ever to a paradise that’s lost
Among the pelicans the cranes the Père Ubus
And everything mislaid with my loose screws
We are the skyless we soak up
Let them rise to their oranges ducks the thing that counts
These days I understand a tiny nothing bit of something
I’ve secreted this
To find my words
I know my gran forgives me my sense of fun
With some serious stuff thrown in
She’s glad for us gran to laugh at her for having put
Both of her husbands in the selfsame vault the same infinity
Grave is a tomb across the Channel differently pronounced
I’ve found my head again all in one piece it’s in the hanky
Giant’s hanky tea-towel of time past
And it’s turning surely.
© Translation: 2010, Susan Wicks
Publisher: First published on PIW, , 2010
Publisher: First published on PIW, , 2010
OPGEDOEKT, ONOMWONDEN
Voortaan hemelloos behept met een voorouderlijke vaatdoek een fantoomEen katoenen dwaalgeest zeg maar een voorbije wolk vol gaten
Zeg maar dat ik grien in dit allengs uitgevouwen weefsel
God maakt geen gaten iedereen weet wel dattie nie bestaat
Er huizen madeliefjes en leegte in dit textiel
Op een dag rond de schouder van oma als jonge vrouw
Een dag dat was in de tijd van vóór de nare tijd
Ik zie de hoofden van broers in de haag met doorns en winde
Ik zie de oren van het paard er verderop bovenuit steken
Het zusje pruillipt ergens in drieblaadjesklaver of in de loods van knerpende golfplaat
En ik waar zit ik met mijn hoofd
Niet in de keuken waar de spons met zijn gifgroene krabrug regeert
De pannenstaarten als de oren van het paard ter attentie
De brief van de kerstman in het boek met de 365 recepten
De bietebauwbrief in een wolk van achteraf verknipte snippers
Vaatdoeken servetten koordwurgende knoopsels
Mijn kersenpit is er net zo min als een eend onder tafel hoewel
Je op deze mommerij van alles vindt in memorie
Dus waarom niet onder die trekbladige tafel bij mummelgelag
De eenden waren echte of loze canards
Een hoofd te veel dat heb je nooit
Zelfs op de koer tussen drollen krekels en kranten
Wil een kop zonder romp niet rollen
En mijn hand duizelt me niet in die vaatdoek
Die sluier geen luier ofschoon
Dat in een liedje pluis zou zijn
Een liedje van thuis van oplosbaar plezier
Waar een luier in laaie
Uit de kast gekaapte mnemonieke doek dus geen
Rechthoekige lap om vaat mee droog te wrijven
Projectiescherm noch schutterig verfstuk
En als je ermee wappert dekt hij geen lading
Doek zoals een luchtgitaar
Een manehals een leliefloers
Een mini-tafeltjedekje waar
Het toeval rijmt op elke snaar
(En de viool is niet jaloers)
Dit is misschien geen onverdacht gedicht
Maar ik vroeg me af waarom ik die doek had opgelicht
Uit de linnenkast nu oma gister is gestorven
De motieven ervan zijn geen madelieven maar twee eenden
Twee vette eenden met twaalf sinaasappels
Laat ze rollen die sinaasappels die logge eenden verrijzen
Naar altijd al verloren paradijzen
Bij fitis en ibis en vadertjes ubu’s
En alles wat mijn kop nu kwijt is
Wij zijn de hemellozen wij wissen en drogen
Laat die eenden met sinas het wezen bestijgen
Nu snap ik een snars van sommige dingen
Die vaatdoek die heb ik verdonkeremaand
Om mijn woorden te vinden
Ik weet dat omalief mijn grollen excuseert
In dit grillige grave
Het stoort haar niet opoe als het ons amuseert
Dat ze haar twee echtgenoten in dezelfde tombe dezelfde
Eeuwigheid stopte waarin ze hen nu vergezelde
Anders gesproken aan gene zijde van het Kanaal
Is grave een tempo dat tombe betekent
Ik vind mijn hele hoofd terug het berust in die zakdoek
Van een reus de todde van de oude tijd
En het loopt me om dat is zeker.
© Vertaling: 2010, Maarten Elzinga
JE NE ME TIENS PAS BIEN À CARREAUX
Dorénavant sans ciel avec torchon d’aïeule un fantômeUn revenant coton autant dire un nuage passé troué
Autant dire que je pleure dans le grand mouchoir que ça devient
Dieu perce rien on sait bien qu’y ’xiste pas guère
Il y a des pâquerettes et du vide en ce morceau de tissu
Un jour fut sur l’épaule de grand-maman jeune femme
Un jour c’est dans le temps d’avant le temps navrant
Je vois des têtes de frères dans les buissons avec épines et liserons
Je vois les oreilles du cheval qui dépassent plus loin
La petite sœur boude quelque part dans le trèfle à trois feuilles ou sous le hangar en tôle grincheuse
Et moi où ai-je la tête
Pas dans la cuisine avec l’éponge au dos très vert gratteux
Les queues des casseroles comme les oreilles du cheval attention
La lettre du père noël dans le livre aux 365 recettes
La lettre du père fouettard confettis qu’on fit tard
Torchons serviettes coulants les nœuds
Ma caboche pas plus là qu’un canard sous la table encore que
Dans cette mômerie on trouve de tout et de memôire
Alors pourquoi pas sous la table à rallonges des gronde partance
Les canards étaient vrais ou faux
On n’a jamais une tête de trop
Même aux vécés avec les journaux les grillons les étrons
On a rarement une tête sans tronc
Et je ne perdrai pas la main dans ce torchon
Ce linge pas lange quoique
Ça marcherait dans une petite chanson
Une petite chanson domestique de joie dissoluble
Qu’un lange y vole
Torchon dérobé à l’armoire pour mémoire et non
Rectangle de toile qu’on utilise pour essuyer la vaisselle
Serpillière belge ou encore texte écrit sans soin
Et s’il brûle c’est de l’eau dans le gaz
Torchon comme une guitare
Un joli coup, un nénuphar
Une minuscule nappe de fortune
(Le hasard rime avec la lune
Et le violon n’est pas jaloux)
Ceci n’est peut-être pas carrément un poème
Mais je me demandais pourquoi j’avais envolé ce torchon
De l’armoire de grand-mère lorsqu’elle est morte hier
Les motifs n’en sont pas des pâquerettes mais deux canards
Deux gros canards et douze oranges
Qu’elles roulent les oranges qu’ils montent les canards lourds
Au paradis perdu toujours
Parmi les pélicans les grues les pères ubus
Et tout ce que je ne sais plus
Nous sommes les sans ciel nous essuyons
Qu’ils montent l’essentiel les canards aux oranges
À présent je comprends un rien de quelque chose
J’ai subtilisé ce torchon
Pour trouver mes paroles
Je sais que ma grand-mère me pardonne d’être drôle
Avec du machin grave
Elle veut bien que l’on rie de ce qu’elle avait mis
Mémé ses deux maris dans le même caveau dans le même infini où elle les rejoignit
Grave c’est tombe outre-Manche prononcé autrement
Je retrouve toute ma tête elle est dans le mouchoir
Le mouchoir de géant le torchon du vieux temps
Et elle tourne sûrement.
© 2009, Valérie Rouzeau
From: Quand je me deux
Publisher: Le temps qu\'il fait, Paris
From: Quand je me deux
Publisher: Le temps qu\'il fait, Paris
Poems
Poems of Valérie Rouzeau
Close
NOT KEEPING MY NOSE CLEAN
From this day on no sky a granny’s rag a ghostA cotton phantom you could say a faded holey cloud
Could call it crying in the great big handkerchief it makes
God can’t see through it we all know he didn’t never exist
There are daisies and emptiness in this scrap of cloth
One day it graced gran’s shoulder when she was young
The next it’s part of the time before the dreadful time
I can see brothers’ heads in the bushes with thorns and bindweed
And further on I see the horse’s ears sticking up
The little sister sulking somewhere in the three-leafed clover or under the big shed’s growly corrugated roof
And where have I left my head
Not in the kitchen with the scratchy very green-backed sponge
The saucepan-handles like the ears of horses careful how you touch
The father christmas letter in the cookbook recipe a day
The note from father flog we finally made mincemeat of
Rags and napkins slipping like a knot
My headpiece gone as an under-the-table duck
While in this childishness you find it all by heart
So why not under the drop-leaf table while it takes its leaves
The ducks were true or false
And never an unwanted head
Even in the lav with the newspapers crickets bobbing turds
Hardly ever a severed head
And I won’t lose my hand in this cloth
This drying-up nappy-it’s-not
Though it’d be fine in a song
A little household song of fast-dissolving bliss
For a nappy to flap in
Tea-towel nicked from the cupboard for memory’s sake and not
An oblong of fabric you use to wipe the crocks
Or a Belgian mop a sloppily written text
And if it burns there’s water in the gas
A cloth like a guitar
A wonderwipe, a star
Of water-lily tiny impromptu table laid by chance
(Luck rhymes with the radiance
Of moonshine and the violin’s not envious)
This may not be exactly what we mean
By poem but I was wondering why I’d whisked this cloth away
From grandma’s wardrobe yesterday when she died
The pattern isn’t daisies but two ducks
Two big fat ducks twelve oranges
And let them roll away the oranges and let the heavy ducks
Rise up for ever to a paradise that’s lost
Among the pelicans the cranes the Père Ubus
And everything mislaid with my loose screws
We are the skyless we soak up
Let them rise to their oranges ducks the thing that counts
These days I understand a tiny nothing bit of something
I’ve secreted this
To find my words
I know my gran forgives me my sense of fun
With some serious stuff thrown in
She’s glad for us gran to laugh at her for having put
Both of her husbands in the selfsame vault the same infinity
Grave is a tomb across the Channel differently pronounced
I’ve found my head again all in one piece it’s in the hanky
Giant’s hanky tea-towel of time past
And it’s turning surely.
© 2010, Susan Wicks
From: Quand je me deux
Publisher: 2010, First published on PIW, Paris
From: Quand je me deux
Publisher: 2010, First published on PIW, Paris
NOT KEEPING MY NOSE CLEAN
From this day on no sky a granny’s rag a ghostA cotton phantom you could say a faded holey cloud
Could call it crying in the great big handkerchief it makes
God can’t see through it we all know he didn’t never exist
There are daisies and emptiness in this scrap of cloth
One day it graced gran’s shoulder when she was young
The next it’s part of the time before the dreadful time
I can see brothers’ heads in the bushes with thorns and bindweed
And further on I see the horse’s ears sticking up
The little sister sulking somewhere in the three-leafed clover or under the big shed’s growly corrugated roof
And where have I left my head
Not in the kitchen with the scratchy very green-backed sponge
The saucepan-handles like the ears of horses careful how you touch
The father christmas letter in the cookbook recipe a day
The note from father flog we finally made mincemeat of
Rags and napkins slipping like a knot
My headpiece gone as an under-the-table duck
While in this childishness you find it all by heart
So why not under the drop-leaf table while it takes its leaves
The ducks were true or false
And never an unwanted head
Even in the lav with the newspapers crickets bobbing turds
Hardly ever a severed head
And I won’t lose my hand in this cloth
This drying-up nappy-it’s-not
Though it’d be fine in a song
A little household song of fast-dissolving bliss
For a nappy to flap in
Tea-towel nicked from the cupboard for memory’s sake and not
An oblong of fabric you use to wipe the crocks
Or a Belgian mop a sloppily written text
And if it burns there’s water in the gas
A cloth like a guitar
A wonderwipe, a star
Of water-lily tiny impromptu table laid by chance
(Luck rhymes with the radiance
Of moonshine and the violin’s not envious)
This may not be exactly what we mean
By poem but I was wondering why I’d whisked this cloth away
From grandma’s wardrobe yesterday when she died
The pattern isn’t daisies but two ducks
Two big fat ducks twelve oranges
And let them roll away the oranges and let the heavy ducks
Rise up for ever to a paradise that’s lost
Among the pelicans the cranes the Père Ubus
And everything mislaid with my loose screws
We are the skyless we soak up
Let them rise to their oranges ducks the thing that counts
These days I understand a tiny nothing bit of something
I’ve secreted this
To find my words
I know my gran forgives me my sense of fun
With some serious stuff thrown in
She’s glad for us gran to laugh at her for having put
Both of her husbands in the selfsame vault the same infinity
Grave is a tomb across the Channel differently pronounced
I’ve found my head again all in one piece it’s in the hanky
Giant’s hanky tea-towel of time past
And it’s turning surely.
© 2010, Susan Wicks
Publisher: 2010, First published on PIW,
Publisher: 2010, First published on PIW,
Sponsors
Partners
LantarenVenster – Verhalenhuis Belvédère