VIRUS WRITING

1.
Writing viruses
And electronic labyrinths
With a blackout and no computer
In a rented house, at seven thousand a month;
Kabul, the Afghan capital!
What silly poem is this?

You ask yourself, is poetry the same lonely words that wander in electronic corridors,
Cut off from their existence,
Thrown away, with no choice but to become a poem?
You watch imagination wandering through paths, over the paths,
You throw the leash at yet another word,
Trying to subdue this wild one,
And if you fail,
You stop functioning,
Like a computer crashed.

2.
There was someone, someone who wrote viruses
Behind a diesel-powered laptop
Looking for URLs and
An anonymous mail would be sent
Connecting you to a site, infected;
“I am from Florida, the USA, and 23 years of age,
Looking for someone to follow the link, and make happy”;
To open the mail and to make someone happy?
First, stop the programs;
Passing through security, typing 97, 98, 99,
Approaching the death of romance between zero and one.

A virus-writer drank half a beer bottle at once;
Then, computer deaths;
First to the east of Paris, a house,
Australia, three minutes more,
A man is waiting out the last minutes of an office shift
Needs to get home;
A party is starting in half an hour;
The Philippines, minutes later,
A 19-year-old girl
In a chat room,
Showing off a used body;
In Egypt, more or less the same time,
And the next morning, Kabul.

3.
You, and you, also you,
Yes, you and also you,
You are all arrested!

4.
They tell me, stop writing!
You write and we’ll show you Guantanamo at home,
You write, we’ll kill you.
Kabul, summer of ’07
Hands in handcuffs, feet tied up;
This is Afghanistan, and this here where it is going,
Dead bodies over dead bodies.
The poem has no choice but to stop writing itself.
This is prison.

5.
They asked a Kabul sparrow
Just what is mankind up to?
The sparrow considered this and died!

VIRUS SCHRIJVEN

1.
 
Een virus schrijven
en een elektronisch doolhof
stroomuitval, computerloos
in een huurhuis voor zevenduizend per maand
in Kaboel, de Afghaanse hoofdstad!
Wat is dit voor suf gedicht?
 
Je vraagt jezelf af of poëzie niet precies als die woorden is
op hun afgezonderde tocht door een elektronisch gangenstelsel
weggedaan, tot gedicht veroordeeld?
Je ziet je verbeelding over haar wegen dwalen
geeft het zoveelste woord met de zweep
om zijn wilde geest te temmen.
En als die niet te temmen valt
stop je ermee
als een computer die crasht.
 
                                    
2.
 
Er was eens iemand die een virus schreef.
Achter in zijn diesel slurpende laptop vond hij het adres.
Discreet werd een pakketje gepost
dat je aan een besmette site linkt.
‘Ik ben drieëntwintig en kom uit Florida.
zoek iemand die de link volgt en me blij maakt.’
Je opent het pakketje, niet alleen om iemand blij te maken.
Sluit eerst alle programma’s af.
Omzeil de beveiliging door in te tikken: 97, 98, 99.
Zo nader je de vernietiging van de relatie tussen nul en een.
 
De virusschrijver dronk een halve fles bier in een teug leeg,
het einde van je computer:
eerst in een huis in het oosten van Parijs,
drie minuten later in Australië,
een ambtenaar zit de laatste minuten van zijn werkdag uit
moet naar huis
binnen een half uur op een feest zijn,
minuten later op de Filippijnen,
een meisje van negentien
etaleert haar strakke lijf in een chatroom,
bijna op hetzelfde moment in Egypte,
de volgende ochtend in Kaboel.

3.
 
Jullie, jullie en jullie ook
ja jullie en jullie
jullie staan allemaal onder arrest!
 
4.
 
Ze zeggen me: ‘Schrijf niet!’
Als je schrijft, laten we je hier thuis Guantanamo zien.
Als je schrijft, maken we je af.
Kaboel, zomer 2007
handen geboeid, voeten geketend.
Waarheen beweegt de ziel
tussen lichamen geperst.
In de gevangenis
wordt de dichtkunst geknecht.
 
 
5.
 
Ze vroegen een mus uit Kaboel:
‘Wat zijn de mensen van plan?’
De mus antwoordde en stierf.