THE CRY OF A MARE ABOUT TO BECOME A BUTTERFLY

1.
Continually over the water, horizon,
Split River,
Forked Oxus,
Someone is making a stand;
Or maybe
A Hindu spell over the sand,
Moving, wandering, over paths and landing at the foothills of words;
Each time to become speech, to connect or maybe disconnect;
A wet inkpot,
Curled inside the glass vessel,
Connecting itself just so to leave the self behind,
The coiled breath touches the rims of a clay cup,
The five senses become three dimensional,
Curling, uncurling, in the excitement of sealed lips,
A wandering person moves along a path, carrying the cancer;

Steamed breath resting on the teacup,
The stares roped together,
And the melancholy of sweet Chinese aromas;
A body-part of ours has left for Tibet,
The cry of a mare about to become a butterfly.


2.
Cans of beer and a fistful of dollars,
He looks her down and up,
With his Mediterranean gaze,
Swaggering, he moves up the cannabis leaf,
Burning the gaze in the fire of words

August the third he packed his bags,
Setting off towards an illusion far away,
Way beyond civilization;


3.
One said let’s drink this cup of freedom,
One ran and ran along the corridor of electrons,
One entered the path,
One reached the bridge, the self becoming oneself,
The gods and laughter through the lips.
Are you there yet?
The place where the path is the path and the walker on the way;
When the shifting sands sharpen to become dunes, moving on and bringing you
To the Nimrooz desert,
The Malayalee is present;
A peculiar geometric composition.


4.
And I couldn’t carry on,
The self that I’ve been in the mountains;
Herding sheep,
Bent, carrying dead poppies on my back;
The lords of the land had already borne the fresh ones,
Yet the book found a new face,
The book became a clue to wisdom,
Opening doors so they are expanded,


5.
Dressed in the garment of purity,
The snow-covered firs of Herat,
An attempt for town life to return,
So that I need not write anything;
The one, the swirling one,
Looking at nothing, unlike a self,
Has walked the distance; has shown forbearance;
A non-self, swirling on the most feverish of Kabul nights,
The weather was not cold,
But curled in a corner,
Snow was moving up those veins.

DE KREET VAN EEN PAARD ALS HIJ ZICH TOT MOT ONTPOPT

1.
 
Op het water aan de horizon
de gespleten rivier, de Oxus gespleten
beweegt iemand, of rijst er een Indiase talisman op uit het zand?
Wegen vloeien naar een berg van woorden
voleindigen door aan te komen, voort te stromen.
Vochtige inktpot
in glas geroerd
valt hij samen met zijn spiegeling
zijn adem hangt aan de rand van een theeglas
zoals zintuigen de dimensies omarmen
draait en keert verrukt om naar gesloten lippen.
Op een van haar wegen neemt ze kanker mee.
 
Adem dampt bij het theeglas.
Blikken vormen draden
Khotaans leed in de rand gekerfd.
Adem die naar Tibet vervloog
is de kreet van een paard als hij zich tot mot ontpopt.
 
 
2.
 
Blikken bier en een vuist vol dollars.
Hij wierp zijn Mediterrane blik op haar lijf
hield fier het hennepblad hoog
en sprak zijn woorden vrij.
 
Op drie augustus sloot hij zijn koffer
en trok naar een verre droom,
zo ver voorbij zijn dorp.
 
 
3.
 
Iemand zei, laten we van de vrijheidsbeker drinken.
Iemand bleef om elektronenbanen rennen.
Iemand belandde in de binnenbaan.
Iemand kwam bij een brug aan en iemand bij zichzelf.
Goden en gegrijns.
Was je daar echt?
Waar de weg de weg is en de reiziger een deur,
terwijl de gebeeldhouwde duinen je voerden
naar de woestijn van Nimruz*
een Malayalaamse** aanwezigheid
een eigenaardige geometrische vorm.
 
 
4.
 
Ik kon niet blijven toestaan
dat degeen die ik was in zijn bergen
de schapen hoedde
voorovergebogen met besmette papaver sjouwde.
De heersers van het land voerden al verse stuifmeel aan.
Maar het boek vond een ander gezicht
het boek dat een weg naar wijsheid is
de poorten heeft geopend om ze te overwinnen.
 
 
5.
 
Gekleed als vrome lieden
zo staat de besneeuwde pijnboom van Herat
in een poging hem terug te brengen naar de beschaving.
Ik hoef niets te schrijven,
hij is een zwevend iemand
staart in de leegte, zijn zelf kwijt
taai is hij, afgezonderd
niemand is hij, zwevend in de koortsigste nachten van Kaboel.
Het was niet koud.
Heimelijk kroop hij in een hoekje.
Sneeuw gierde door zijn bloedvaten.