YOU SPOKE WITH THE TREES ALL NIGHT

I spent the whole night speaking with the trees.

I spoke one word and they drew back, shaking their branches, frightened in the nocturnal wind.

I said another word and they fled further still, like a moon escaping another moon, or like the shadow rising in the forest and leaping to another, vaster shadow.

But what did you say to the trees?
Did you tell stories of blind velvet?
Did you ignite their hearts with carbon in a mortal sign?
Did you speak to them in your sleep?
Did your unfastened tongue follow them, flying, from your dreams?

I don’t know.

I simply spoke with the trees and they feared my words: as if they guarded something that they can’t contain: the other side of what it is we say:
an impossible shout
of rage
of punishment
of love.

DE HELE NACHT HEB JE MET DE BOMEN GESPROKEN

Ik heb de hele nacht met de bomen gesproken.
 
Als ik het ene woord zei liepen ze schuddend met hun takken weg, doodsbang in de nachtelijke wind.
 
Als ik een ander woord zei renden ze nog harder, als een maan op de vlucht voor een andere maan of als de opkomende schaduw in het bos die naar een andere, grotere schaduw wil springen.
 
Wat zei je dan tegen de bomen?
Vertelde je ze verhalen als blind fluweel?
Stak je als houtskool hun hart in brand als een doodsaankondiging?
Sprak je slapend tegen ze?
Vloog jouw tong, uit zijn slaap gerukt, achter ze aan?
 
Ik weet het niet.
 
Ik sprak alleen maar met de bomen en ze waren bang voor mijn woorden: alsof mijn woorden iets verborgen dat niet in ze past: de keerzijde van wat we kunnen zeggen:
en dat is een onmogelijke kreet
van woede
van straf
van liefde.

TODA LA NOCHE HABLASTE CON LOS ÁRBOLES

Pasé toda la noche hablando con los árboles.

Les decía una palabra y ellos se alejaban sacudiendo sus ramas, aterrados en el viento nocturno.

Les decía otra palabra y corrían todavía más, como una luna huyendo de otra luna o la sombra que se levanta en el bosque para saltar a otra sombra más vasta.

¿Pero qué les decías a los árboles?
¿Les contabas historias de ciego terciopelo?
¿Encendías de carbón sus corazones en un anuncio mortal?
¿Les hablabas dormido?
¿Los seguía volando tu lengua desprendida desde el sueño?

No lo sé.

Yo sólo hablaba con los árboles y ellos temían mis palabras: como si guardaran algo que no cabe en ellas: el revés de lo que podemos decir:
y es un grito imposible
de ira
de castigo
de amor.