THIS IS HOW IT WILL BE

You call them inside for the night. Inside is:
up in the loft, in their cots under crisp fresh
sheets. You push the door open and wait.

In the distance only the heavy shape of a dog
approaches. Grey steam clouds rise from his
back. He growls. His paws pound your path.

But before you know it he’s already buried his snout
in your palms and he’s shaking his head
as if trying to rid himself of something. Something that
won’t let go, that hangs by sticky threads,
and that resembles nothing so much as loneliness.

ZO ZAL HET GAAN

ZO ZAL HET GAAN

Je roept ze binnen voor de nacht. Binnen is:
op zolder, in kinderbedjes onder kraakfrisse
lakens. Je zet de deur open en wacht.

In de verte nadert slechts de zware gestalte
van een hond. Een grijze damp slaat van zijn
rug. Hij gromt. Zijn poten dreunen op je pad.

Maar voor je het weet begraaft hij zijn snuit
al in je handpalmen en slaat hij met zijn kop
alsof hij iets kwijt wil. Iets dat niet los

wil laten, dat aan kleverige draden hangt,
en dat het meest nog lijkt op eenzaamheid.