KATYUSHA ROCKETS

KATOESJA-RAKETTEN

De 107-millimeters maken een knappend geluid
van vuur en elektriciteit, van luchtgekreukte hitte,
en terwijl ze tollen over de daken
van Hamman al Alil
                                 blijven ze maar gaan,
reizen jarenlang over de horizon
en landen op de meridianen van Divisadero Street,
waar ik sta een morgen vroeg
op Dodenherdenking in Fresno, Californië,
de veteranenparade slaat uiteen door de klap,
moeders schermen instinctief hun kinderen af,
oude oorlogsveteranen kruipen achter auto’s
terwijl de politie een cordon vormt rondom
het ongeëxplodeerde ritueel.
                                               Raketten vallen vaak
in de nachthemel van de schedel, door lange lanen
van de mergschede van het brein, voorbij synapsen
en de ruwe structuren van het denken vallen ze
in de hippocampus, de zetel der herinnering –
waar minnaars en vreemden en oude vrienden
zich vermaken, onwetend omtrent de gevaren
die hun wachten, of dat ik onder hen
zal moeten zoeken
                              naar de manier waarop de bommenruimer
getuierd en alleen loopt door Divisadero Street
uitgerust alsof hij op het maanoppervlak loopt,
terwijl de menigte toekijkt hoe vastbesloten hij is
om de dood te ontmantelen, uit elkaar te halen
stukje voor stukje – het moedigste wat ik ooit zag.

KATYUSHA ROCKETS

The 107s have a crackling sound
of fire and electricity, of air-ruckled heat,
and when they pinwheel over the rooftops
of Hamman al Alil
                                    they just keep going,
traveling for years over the horizon
to land in the meridians of Divisadero Street,
where I’m standing early one morning
on a Memorial Day in Fresno, California,
the veteran’s parade scattering at the impact,
mothers shielding their children by instinct,
old war vets crouching behind automobiles
as police set up an outer cordon
for the unexploded ordinance.
                                                        Rockets often fall
in the night sky of the skull, down long avenues
of the brain’s myelin sheathing, over synapses
and the rough structures of thought, they fall
into the hippocampus, into the seat of memory—
where lovers and strangers and old friends
entertain themselves, unaware of the dangers
headed their way, or that I will need to search
among them
                         the way the bomb disposal tech
walks tethered and alone down Divisadero Street,
suited-up as if walking on the moon’s surface
as the crowd watches just how determined he is
to dismantle death, to take it apart
piece by piece—the bravest thing I’ve ever seen.