THE DEATH OF ARAFAT

“I’m fed up with this seeming immortal
who looks like a leper
who as soon as he makes an appearance
is a guarantee of chaos in Palestine and Israel”

Dead, not dead, waiting to die
On the night the definitive news of Arafat’s death
Finally came through from Paris
I thought of an old friend
A few years earlier
On a private occasion
Discussing with me
Views and feelings about this political figure
And the opinions of this friend—
Were without standpoint
Without illumination
Without conscience
Without sympathy
Soulless
Faithless
Heatless
Without lungs
And are remembered by me over ten years later
Only because they were imbued by
A resonance aroused by
A true sense of reality
And the exceptional vibrancy of his language
(as a poet
isn’t this the sort of
language I seek)

The remains of Arafat
Are shipped to his homeland and interred
All I can do is
Dig out these words stockpiled in the brain
And bury them in a flowerpot on my sundeck

DE DOOD VAN ARAFAT

‘Ik heb genoeg van die ouwe
die maar niet doodgaat en op een lepraleider lijkt
de klootzak hoeft zijn gezicht maar te laten zien
en er komt geheid heibel tussen Palestina en Israël’

Dood, niet dood, bijna dood
de avond dat het recentste betrouwbare nieuws
van Arafats dood vanuit Parijs werd verspreid
moest ik denken aan een oude vriend
die enkele jaren geleden
privé
met mij sprak over
zijn indruk van deze politicus
zijn woorden –
geen visie
geen benul
geen intuïtie
geen mededogen
geen ziel
geen overtuiging
geen hart
geen longen –
heb ik puur vanwege
hun ware realiteitszin
die sympathie wekt
en hun rijke levendigheid
meer dan tien jaar lang onthouden
(als dichter
is dit niet helemaal
de taal die ik nastreef)

Het stoffelijk overschot van Arafat
is terug naar zijn geboorteland vervoerd en begraven
wat ik kan doen is
deze in mijn hersens opgeslagen passage opgraven
en begraven in de bloembak op mijn balkon