Danie Marais

Marais schrijft lange gedichten, vaak in parlandostijl. Door zijn lange verblijf buiten Zuid-Afrika, is zijn poëzie verfrissend kosmopolitisch. Maar Marais blijft Zuid-Afrikaan, die als volgt reflecteert over zijn land: ‘Vir wit Suid-Afrikaners is die brandende huis van hulle vaders egter besmet met ’n verlede waaroor ’n progressiewe mens nie veronderstel is om nostalgies te voel nie. Wanneer jy gekonfronteer word met die verslae van die Waarheids- en Versoeningskommissie buite die wit gemeenskap waarin jy groot geword het, lyk dit onwaarskynlik, of byna pervers, dat jou persoonlike belewenisse van skoonheid en onskuld kon plaasvind in so ‘n plek en tyd. Dit voel verkeerd om terug te hunker na enige iets, veral wanneer jy dink aan die skaamtelose idealisering van die ‘goeie ou dae’ deur baie ander wit landgenote. Elke destydse piekniek, romanse en mooi herinnering lyk uit ‘n polities-bewuste hoek na ‘n produk van roekelose wit apatie.’ Danie Marais was te gast op het Poetry International Festival Rotterdam 2007. Deze tekst is geschreven voor die gelegenheid.

Publicaties:
In die buitenste ruimte (2006)