Cornelia Hülmbauer

Cornelia Hülmbauer schrijft poëzie, kort proza en hoorspelen. Haar gedichten zijn geladen, met zinnen die op zoek zijn naar de precieze woorden voor iets wat ongrijpbaar en meestal dreigend is. Tastende taal, eenvoudig, met dialectwoorden en verwijzingen naar volkse liedjes en telrijmpjes; zinnen lijken vooral te laten zien hoe ingewikkeld het is de dingen accuraat te benoemen. Dat is ook een serieuze opgave als het gaat over de kloof tussen herinneren en vergeten of de blessures die tussen mensen ontstaan. Vaak richt een ik zich tot een jij in een conversatie die raakt aan een groter engagement, zoals onevenwichtige man-vrouwverhoudingen. Een sterk voorbeeld daarvan is de gedichtenreeks Zyklus V, die vooral gaat over het vrouwelijke lichaam in de sociale ruimte en over de vrouwelijke stem in onze samenleving. Gedichten spelen zich vaak binnen familieverbanden af, een verband dat houvast biedt, maar ook aangetast wordt door familiegeheimen en huiselijk geweld. Dreiging in combinatie met onderkoelde humor maakt Hülmbauers werk meerlagig en verrassend.