Roelof ten Napel

De titel Het woedeboek doet wellicht een boze, explosieve bundel vermoeden, maar de gedichten van Ten Napel zijn juist zeer secuur en de bundel gestructureerd en ordelijk. De ‘woede’ bevindt zich niet aan de oppervlakte, maar dieper in de tekst en in de beklemmende sfeer die de gedichten oproepen. Zoals Ten Napel in het openingsgedicht ‘vuur’ schrijft: ‘een woede als een oud motorblok / ontleden, met je handen verspreiden over een kleed / op tafel, en opeens alle onderdelen / zien liggen, een woede zien liggen / zonder dat hij nog bevestigd is –‘. 

Er is sprake van een breuk met tradities en persoonlijke geschiedenis (‘langzaam breekt je / ruggengraat, je geschiedenis / een unheimische knik –‘, het ik-figuur weekt zich los van het milieu waarin hij is opgegroeid, van familie en gebruiken. Een belangrijke rol is hierin weggelegd voor het geloof. Het breken met tradities betekent namelijk ook het breken met geloof (‘het gezicht van god / trekt aan me voorbij, ik zie alleen zijn rug / ik zie hem alleen maar verkleinen.’ In veel van de gedichten zijn Bijbelcitaten te herkennen en in de kern van de bundel staat een reeks gedichten die alle de titel ‘psalm’ dragen. In deze gedichten lijkt vervreemding met de plek waar de ‘ik’ is opgegroeid steeds groter te worden (‘beneden stoot ik een stoel / haast achterover. ik groeide hier / op, nu sta ik er als tegen een deurpost’). 

De dichter toont zich kwetsbaar. Ook in de laatste sectie met de titel ‘jongen’, waarin de dichter schrijft over een jongen met wie hij samen is en met wie hij niet meer verder wil, met wie hij breekt: ‘hij zal je vragen om een laatste kus / nadat hij je al helpt te zeggen / dat je niet meer van hem houdt’. 

Het woedeboek (2018) is genomineerd voor De Grote Poëzieprijs. Bibliografie

Poëzie
Het woedeboek, Hollands Diep, Amsterdam 2018 (genomineerd voor De Grote Poëzieprijs)
In het vlees, Hollands Diep, Amsterdam, 2020

Proza
Constellaties, Atlas Contact, Amsterdam, 2020
Het leven zelf, Atlas Contact, Amsterdam, 2017