psalm (he says: take the second young bull)

the weeping willow is gone,
and along the tiled path the sleepers too.
this year for the first time I didn’t see
the magnolia flowering, its falling,
spreading through the garden.
 
god lays the dew on my skin
but not on the grass, or on the grass
but not on my skin.
 
that is how he speaks, he
uses it. if a void appears between me
and the world, he fills it up–
a man without teeth, who looks at me,
his hands open in front of him, up and down
as though weighing something,
his mouth full
of an autumnal red, bleeding tongue.

psalm (hij zegt: neem de tweede jonge stier)

psalm (hij zegt: neem de tweede jonge stier)

er is geen treurwilg meer,
en langs het tegelpad zijn ook de bielzen weg.
dit jaar zag ik voor het eerst
de magnolia niet bloeien, niet vallen,
verspreid door de tuin.

god legt de dauw op mijn huid
maar niet op het gras, of op het gras
maar niet op mijn huid.

dat is hoe hij spreekt, hij
maakt er gebruik van. valt er een leegte tussen mij
en de wereld, vult hij die op —
een man zonder tanden, die me aankijkt,
zijn open handen voor zich, op en neer
alsof hij iets weegt,
zijn mond vol
van een herfstrode, bloedende tong.