Gozo Yoshimasu

Als een pionier onderzoekt Gozo Yoshimasu continu de nog onbekende linguïstische landschappen van de hedendaagse Japanse poëzie. Hij was een van de dichters die een grote bijdrage geleverd hebben aan het zogeheten ‘jaren 60-radicalisme’ – de centrale beweging in de bloeiperiode van de Japanse moderne poëzie – door het inspireren van kosmische en ultramoderne sensaties van ‘rushing’ en het ontketenen van de primitieve energie die inherent is aan alle taal. In de jaren 70 veranderde zijn stijl geleidelijk. Haastige impulsen ebden weg en werden overgenomen door beheerste stembuigingen, terwijl zijn taaluitingen zich steeds meer gingen concentreren op ‘luisteren’.

In de jaren na de publicatie van ‘Orisis, de God van Steen’ in 1984, onderzocht Yoshimasu nog niet eerder betreden talige domeinen, door het aannemen van een Sjamanistische rol om te communiceren met geesten van het land, of de rol van een ontvanger van stemmen uit het universum. De poëzie die hij hiermee voortbracht lijkt eigenlijk meer op een partituur dan een tekst. Het schrijven van poëzie is voor Gozo dan ook niet los te zien van voordrachten en performances.

In de afgelopen jaren heeft hij zijn uitingsvormen uitgebreid naar fotografie en andere vormen van beeldende kunst, waarmee hij een serie van poëtische werelden heeft voortgebracht die alleen maar kan ontstaan als een schrijver door de beperkingen van de taal heeft kunnen breken. Deze zogenoemde Gozo-Cine gaat verder dan taal in de strikte zin van het woord en laat een soort vertalende tussen-ruimte van verschillende talen ontstaan: een universum van geluiden, brieven, en stemmen, met hun eigen fonkelingen. Het eindresultaat is een geheel eigen genre dat we niet anders kunnen noemen dan ‘Gozo-wereld’.