TANGLIN, HALT

TANGLIN, HALT

Zondagmiddag, en de markt verlaten.
‘Fijne 57e Nationale Feestdag’
verkondigt een banner, voor niemand opgehangen
terwijl vellen papier op de versperde deuren bonzen. 

Elders vallen er Rode Leeuwen uit de lucht.
Hier verzet een vlag zich in de augustushitte,
in zijn fladder gevangen door een rek van bamboe.
Varens gaan tekeer langs de kloven in de muur, 

werpen de tegels van hun steenrode daken.
Zo nu en dan durft een wesp te strijden tegen
het zoete in mijn beker. Iets heeft het gebouw
in zijn greep, het gevuld met het soort stilte 

dat een kind wakker schudt. Vol ongeloof
dringen duiven op het plein, uiten grieven
in lange, luide stemmen. Van zijn leer ontdaan
roept een schoenmakersstoel de menigte bijeen.

TANGLIN, HALT

Sunday afternoon, and the market empty.
‘Happy 57th National Day’
proclaims a banner hung up for no one
as sheets of paper bang the padlocked doors. 

Elsewhere, Red Lions are falling from the sky.
Here a flag riots in the August heat,
trapped mid-flutter by a bamboo rack.
Ferns run amok along the walls’ crevasses, 

overthrow the tiles from their brick-red roofs.
Now and then, a wasp dares to clamour against
the sweetness of my cup. Something has possessed
the estate, filled it with the sort of quiet 

that would wake a child. Disbelieving,
pigeons mob the square, raise grievances
in voices long and loud. Stripped of its leather,
a cobbler’s old seat rallies the crowd.