TIME

I dreamed that I was living slowly,
More slowly than an ancient stone –
A nightmare: above me, around me, below me
All shook, twitched, sprouted. I alone
was still. I saw the urgent force
that split the soil as trees burst free,
singing in voices cracked and hoarse.
Each season flew off after the others:
a dizzying whirl of rainbow colors.
I saw the trembling of the sea,
its swelling and its hasty shrinking,
a giant gullet always drinking.
Day vanished into night and came
alight again like flickering flame.
Those gesturing things showed such intense
desperation and eloquence,
awoken from paralysis
to struggle, wild and merciless...
How could it be I never guessed,
I never saw the truth till now?
I must forget again – but how?

TIJD

TIJD

Ik droomde, dat ik langzaam leefde ....
langzamer dan de oudste steen.
Het was verschrikkelijk: om mij heen
schoot alles op, schokte of beefde,
wat stil lijkt. 'k Zag de drang waarmee
de bomen zich uit de aarde wrongen
terwijl ze hees en hortend zongen;
terwijl de jaargetijden vlogen
verkleurende als regenbogen .....
Ik zag de tremor van de zee,
zijn zwellen en weer haastig slinken,
zoals een grote keel kan drinken.
En dag en nacht van korte duur
vlammen en doven: flakkrend vuur.
- De wanhoop en welsprekendheid
in de gebaren van de dingen,
die anders star zijn, en hun dringen,
hun ademloze, wrede strijd ....
Hoe kón ik dat niet eerder weten,
niet beter zien in vroeger tijd ?
Hoe moet ik het weer ooit vergeten?