ZON-INDEX ZEVEN

ZON-INDEX ZEVEN

ZON-INDEX ZEVEN

En de zon, klootzak der klootzakken, als papa’s woedende kop staat
hij iedere dag gloeiend heet boven je dakraam, zonnebrandcrème
heeft veel voordelen maar geen waar je een oorlog mee kunt winnen,
pas als de vijand gaat fluisteren moet je je zorgen maken en de
 
zon fluistert: mijn lief klein karnemelkmensje, waar ga je zo bleek
naartoe, trek de zolder toch niet als capuchon over je hoofd, als ik
het begin en het einde ben ben jij alles ertussenin. Denk aan de
wortels in de tuin die ik voor je liet groeien zodat jij al je Vlaamse
 
reuzen kon voeren, aan de keren dat je tijdens zwemles met trillende
knieën op het startblok stond en de borstcrawl alleen kende van het
woelen in bed, springen je ineens vreemd en alleen iets voor kikkers
leek, ik even achter een wolk tevoorschijn kwam, mijn hand op je schouder
 
legde en zei: toe maar, alleen de dingen die we kunnen bestaan, zelfs het
water had ik van tevoren al voor je opgewarmd. Of nee, denk aan de
tweeëntwintig kilometers die je iedere dag aflegde naar school, de vele
plensbuien tussendoor, zelfs je nieuwe kaftpapier van Bert & Ernie was
 
doorweekt maar hoe ik je dan toch weer droog afleverde, ik ben de
conciërge van het heelal, niets ontgaat me. Zo hoorde ik ook dat je me
het liefst met de luchtbuks van je oom uit de lucht zou willen schieten,
ik zie je steeds bleker worden, net zo wit als een stormmeeuw, en de
 
zon-index zorgt ervoor dat je binnen blijft, of alleen het huis verlaat met
pet en zonnebril; onze vriendschap verduisterd achter twee brillenglazen, o
mijn lief karnemelkmensje, wat mis ik je toch. Weet dat er zonder mij geen
leven zou zijn, de aardbol een uitgedroogde modderkluit, zelfs je
 
favoriete pannenkoekplant zou sterven zonder mijn aanwezigheid.