Aboo

At long last
You went
Out

It was    a quiet    quiet morning
At times    ever so often    horseflies landed
On the northern hemisphere    that is    your back
You crawled    chest stuck out    toward the unsatisfied sun
Majestically    you
Went    out

It was    a humid    windless morning
Two spangle butterflies    flitted    in tangled paths
You walked    at your usual pace
No one    absolutely no one    even noticed
When you escape    you run fast    or at least that’s what
Everyone    absolutely everyone    thought

There were times    you went out    for a walk
On the shell    of a wise woman    you met in a dream
You read the words    follow me
And chose    your meandering route
Heading out    without much thought

But deep in your jawbone    you knew
There are    boundaries between
The inside    and outside of the zoo
The zookeepers    always
Came from outside    before going back
The customers also    always
Came from outside    before going back

In your docile belief    that the ground goes on endlessly

There was no tenaciousness    written upon your brow
Your thick legs    marched through    shadows cast
By the highest branches    of the cherry trees
As you munched upon    the grass that tickles your throat
You raised up your head    and looked to see
Which way    awaits

For two weeks
Until discovered by a human father and his progeny 
In the woods not so far away –

You were    your own king    majestic
The slowness of your pace might have been distressing
But never did you doubt the righteousness of a single step

Aboe

uiteindelijk
ben jij dan
naar buiten gegaan

een stille    stille    ochtend was het
op het noordelijk halfrond    van jouw    rug
maakte soms    een paardenvlieg    een noodlanding
in de verongelijkte zon    stak jij je borst    vooruit
en majestueus    schreed
jij    naar buiten

een drukkende    windstille    ochtend was het
twee zwarte pages    verstrengeld    in hun vlucht
jij liep    in je vaste    tempo
niemand    niemand    viel het op
iemand op de vlucht die rent altijd    zo
dacht    iedereen    iedereen

je was al eens eerder    aan de wandel    gegaan
in het schild    van een wijze    ontmoet in een droom
de woorden te lezen     kom maar met me mee
een omweg    te kiezen
en naar buiten te stappen    gaat ongedacht

maar     diep in je kaak wist je
dat er een grenslijn loopt
tussen    binnen    en buiten    de dierentuin
dat dierenverzorgers    altijd
van buiten komen    en naar buiten teruggaan
dat zelfs bezoekers    altijd
van buiten komen    en naar buiten teruggaan

je vertrouwde    op de grond waarover je voortging
op jouw voorhoofd    geen    vasthoudendheid
jouw stevige    poten    schrijden
door de schaduwen    van toppen van kersenbomen
je at    gras dat je keel kietelt
en waar    er op jou gewacht werd
zag    jij    toen je je kop optilde

twee weken gingen voorbij
tot in een bos niet zo heel veel verderop
een mensenouder en een mensenkind je vonden –

majestueus    zet jij    je eigen koning
een stap soms met vertraging en een inzinking
maar zet jij een stap altijd met legitimiteit

アブー

ついに
あなたは
外へ出た

静かな　静かな　朝だった
あなたの　背中の　北半球に
ときおり　虻が　不時着した
不満げな太陽に　胸を　はって
堂々と　外へ
あなたは　出た

むし暑い　無風の　朝だった
くろあげはが二羽　もつれて　飛んだ
あなたはいつもの　速度で　歩いた
誰も　誰も　気づかなかった
脱走するときは誰でも走る　と
みんな　みんな　思ってた

散歩に出たことは　前にも　あった
夢で出会った　賢者の　甲羅に
ツイテオイデの　文字を読み
迂回していく道を　選んで
出ていくなんて　思わずに

だけど　顎では知っていた
境界線が　あるということ
動物園の　内と　外
飼育員さんたちが　いつも
外から来て　外へ帰ること
お客さんたちだって　いつも
外から来て　外へ帰ること

続いてゆく地面を　すなおに信じ
あなたの額に　執着は　ない
あなたの太い　足は　桜の　
梢の影を　通りすぎる
喉をくすぐる草を　食べては
自分を待っているのは　どっちか
首をもたげて　あなたは　見た

二週間が過ぎ
そう遠くない林のなかで
人間の親子に見つかるまで——

堂々と　あなたは　あなたの王
一歩の遅さに落ちこむことはあるが
一歩の正当性を疑ったことはない