A theory of Calvary/Calvary-Thesis

You’re stretched onto your growing volume.
What was true on the plane
no longer explains your agony.
First your Father, and now
Euclidian geometry have forsaken you.

Like a tortured landform
assailed by erosion or drought
your body’s torn by the tectonics of agony,
every gaze now fleeing it.

The caravans of terror
cutting across the body’s inclines, the braying
of the donkeys blackening the olive groves, as
three women’s sorrow comes together
at the base of your longest side.

The bones of your arms stretch,
the right-angle of your armpits slackening,
and – like the constellations turning in space -
the curve of the sphere breaking the gaze on its wheel
as the guide-lines of awe
connect the arms of the cross.
The meadow’s palms pierced
by millions of blades of grass.

A deltoid stretched onto a sphere.
As your story curves from flat to spatial,
substance fills with faith,
what can be expressed with what cannot.
You ease onto your death.

Calvariestelling

Je spant je tegen je groeiende volume aan.
Wat in een vlak een wetmatigheid was,
verklaart je pijn niet meer.
Na je vader heeft nu ook de euclidische meetkunde
je in de steek gelaten.

Als een gepijnigd landschap
getroffen door droogte of erosie
is je lichaam verscheurd door de tektoniek van de pijn
en nu vluchten de blikken ervan weg.

Over de glooiingen van het vlees
trekken karavanen van diepe angst, gebalk van ezels
kleedt de olijfgaarden in zwart, terwijl
deernis van drie vrouwen elkaar nadert
bij het beginpunt van je langste diagonaal.

De beenderen van je armen worden langer,
de rechte hoek van je oksels worden stomp
en als door een draaiend sterrenbeeld in de ruimte
wordt de blik geradbraakt door de halve boog
terwijl hulplijnen van devotie
de kruisarmen verbinden.
De handpalmen van het veld doorboord
door grassprieten als miljoenen spijkers.

Een deltoïde over een bolmantel geslagen.
Terwijl je verhaal van vlak tot ruimtelijk buigt,
wordt materie gevuld door geloof
het zegbare door het onzegbare.
Je vlijt je tegen je dood aan.

Kálvária-tétel

Fölfeszülsz egyre növekvő térfogatodra.
Ami síkban törvényszerű volt,
többé nem igazolja fájdalmadat.
Apád után cserben hagyott
az eukildészi geometria.

Mint megkínzott domborzatot,
melyet aszály, vagy erózió sújtott,
tested a kín tektonikája szaggatta szét,
és most menekülnek róla a pillantások.

A hús lankáin a rémület karavánjai
vándorolnak, a szamarak üvöltése feketébe
vonja az olajfaligeteket, miközben
három nő szánakozása húzódik közel
egymáshoz hosszabbik átlód tövében.

A kar csontjai megnyúlnak,
hónaljad derékszöge tompul,
s mint űrben elforduló csillagkép,
a hajló félkörív a tekintetet kerékbe töri,
míg az áhítat segédvonalai
összekötik a kereszt szárait.
A rét tenyere átütve a fűszálak
milliónyi szegével.

Gömbpalástra feszített deltoid.
Ahogy történeted síkból térré görbül,
hittel telik meg az anyag,
kimondhatatlannal a kimondható.
Rásimulsz halálodra.