Quite Naked Apart From An Old Vest

The last lines of the communist manifesto
move me now as much as when I was thirteen.
I like to keep that smell in my clothes.
The call which perhaps you don’t pay any attention to
against which you have learned to protect your ears
which maybe you put down to dogs
keeps me alive.

A contrarian logic drives you to great deeds in the dark.
A saying makes you alarmingly popular:
“Grey fluff, felt paper and twenty cents, that is the world”
In duty, you are born again, faithful and weary.
The fact you once believed in your fireproof skin
not susceptible to a rat’s teeth
not susceptible to the diseases of the open world

I miss a body that is yours alone
quite naked apart from an old vest.

Vrij naakt op een oud hemd na

Vrij naakt op een oud hemd na

De laatste zinnen van het communistisch manifest
raken me nog evenveel als toen ik dertien was.
Ik houd die lucht graag in mijn kleren.
Het geroep waar jullie misschien geen aandacht aan besteden
waartegen je geleerd hebt je oren te beschermen
dat je misschien aan honden toeschrijft
houdt mij levend.

Een averechtse logica drijft je tot grote dingen in het donker.
Een uitspraak maakte je ontstellend populair:
‘Grijs pluis, vervilt papier en twintig cent, dat is de wereld’
In plichten, trouw, verveeld, ben je opnieuw geboren.
Dat je ooit in je vuurvaste huid geloofd hebt
niet vatbaar voor de tanden van een rat
niet vatbaar voor de ziektes van de open wereld

Ik mis een lichaam dat van jou alleen is
vrij naakt op een oud hemd na.