THE RIVER’S SECRET

This landscape looks like a secret
because the river can’t be seen
from the spot where I am standing.
And therefore it is
the landscape where I most easily
would be able to do without myself.
Among these green hills and blue mountains
my person
almost feels an insult.
But it is necessary: For I
know how the fireflies light up the river
when the dark conceals it
and not as now, the hills
which, because of their averted slopes
the turquoise of the water
and the logs that float out to the sea,
cause me to be the river’s secret.

HET GEHEIM VAN DE RIVIER

Dit landschap lijkt een geheim
omdat de rivier onzichtbaar is
vanaf de plek waar ik mij bevind.
En daarom is dit ook
het landschap waar ik het makkelijkst
mezelf zou kunnen missen.
Tussen deze groene hoogten en blauwe bergen
wordt mijn persoon bijna
als een belediging ervaren.
Maar hij blijft nodig: want ik
weet hoe de vuurvliegjes de rivier verlichten
wanneer het donker hem verbergt
en niet zoals nu de heuvels,
die door de afgewende glooiingen
het turkoois groen van het water
en de zeewaarts drijvende boomstammen
veroorzaken dat ik het geheim van de rivier ben.

FLODENS HEMMELIGHED

Dette landskab ligner en hemmelighed
fordi floden ikke ses
fra det sted, hvor jeg befinder mig.
Og derfor er det også
det landskab, hvor jeg lettest
ville kunne undvære mig selv.
Mellem disse grønne høje og blå bjerge
føles min person
næsten som en fornærmelse.
Men nødvendig er den: For jeg
ved, hvordan ildfluerne oplyser floden
når mørket skjuler den
og ikke som nu, bakkerne
der på grund af de bortvendte skråninger
vandets turkisgrønne farve
og træstammerne der driver ud mod havet
forårsager, at jeg er flodens hemmelighed.