CHEMOTHERAPY

There is only one thing more depressing
than a hospital
and it’s not a cemetery
but a bus full of people
on the regular line to the hospital.
Those people, each with his x-ray under his arm
in an envelope, gaze
lost
in a deep pool that neither you nor I will ever be able to see.
The cradle-smile of a six-year-old in chemotherapy
rends the heart.
Old people holding their x-rays to the light of the window,
‘look: it’s that white spot there’, they proclaim
joyfully,
and especially those two women you hear talking
over Nine Inch Nails on your walkman,
words
that struggle to scale the cliff of yesterday’s tears.
‘You’ll see’, I tell my husband,
‘you’ll see what walks we’ll take, the two of us,
when they bring us the wheelchair.
They’ll call us Coyote and Roadrunner, Ishmael’.
Coyote and Roadrunner.
I shiver when I hear that,
and then the brave woman adds that the paralysis
has extended to his left hand or maybe to the right.
Each one with his x-ray under his arm,
his quota of cancer, his
abandonment, his glass
eye or his orthopedic glove.
If that doesn’t rend the heart
let them incinerate us until the air becomes an axe.
Ishmael awaits our breath.
We can imagine it:
Ishmael, a person still but perhaps with little time,
playing chess on top of the Scottish blanket
that covers his knees,
sometimes sighing, sometimes smiling,
a person still, Ishmael,
life but not still.
‘Coyote and Roadrunner, pray as hard as you can.
You’ll see
how things are when they bring us the wheelchair’.

CHEMOTHERAPIE

Er is maar één ding
deprimerender dan een ziekenhuis:
het is geen begraafplaats
maar een bus vol met mensen
op weg naar het ziekenhuis.
Elk met zijn eigen röntgenfoto onder de arm
in een envelop, de blik
verloren
in een diepe plas

die noch jij noch ik kunnen zien.

Het is ontroerend, de onschuldige lach van een zesjarig kind
dat chemo krijgt

een oude man
die zijn foto’s tegen het licht van het raam houdt

en vrolijk uitroept ‘kijk: dat witte puntje is het’,

en vooral die twee pratende vrouwen

die Nine Inch Nails op je walkman overstemmen.

De woorden die de tranen van gisteren

willen overtreffen:
‘Je zult het zien,’ zeg ik tegen mijn man
‘je zult zien als we de rolstoel krijgen

wat voor een wandelingen wij tweetjes zullen maken

ze zullen ons Road Runner en Coyote noemen, Ismaël.’
Road Runner en Coyote,
ik voel een rilling als ik dat hoor

en dan gaat de dappere vrouw verder, over een verlamming
die zich uitbreidt naar de linkerhand, of de rechter.
Elk met zijn eigen foto onder de arm,
zijn kankerquotum zijn
eenzaamheid zijn glazen
oog of zijn lever van pure alcohol
dat we eeuwig mogen branden
als dat niet ontroerend is.

Ismaël wacht op onze adem,
we zien voor ons de figuur van iemand die

misschien binnenkort geen mens meer is; Ismaël

speelt schaak, nu eens zuchtend dan weer glimlachend

zijn benen gedrapeerd onder een plaid, Ismaël,

voorlopig nog een menselijk figuur,
geen tekenfilmfiguur.
‘Road Runner en Coyote, jullie zullen nog staan te kijken

wie de snelste is
als ze ons de rolstoel brengen.’

KIMIOTERAPIA

Ospitale bat baino deprimenteagoa
guza bakarra dago
eta ez da hilerri bat
baizik eta ospitalera doan linea erregularreko
autobus bat jendez betea.
Jende hori nork bere radiografia besapean duela
sobre batean begirada ez zu eta ez ni
ikustera ailega ez gaitezkeen putzu sakon batean
galdurik
hunkigarria da kimioterapia eman dioten
sei urteko haurraren sehaska irribarrea
agureak radiografiak leihoko argitara lerratzen
«begira: horko puntu zuri hori da» aldarrikatuz
alegera
eta batez ere bi emakume horiek hizketan
Nine Inch Nails zure walkmaneko musikari gailenduz
atzoko malkoaren amildegia gainditu nahi duten
hitzak entzutea
«ikusiko duzu», esaten diot nik nire senarrari
«ikusiko duzu gurpildun aulkia ekartzen dugunean
ze paseo emango ditugun biok
Korrekaminos eta Koiotea deituko digute, Ismael».
Korrekaminos eta Koiotea
zirrara bat sentitzen dut hori entzutean
eta gero paralisia ezker eskura edo eskuinekora
hedatu zaion zehaztuko du emakume adoretsuak.
Bakoitzak bere radiografia besapean
bere minbizi kuota bere
abandonua bere kristalezko
begia edo bere 96 graduko gibela
hori hunkigarria ez bada
intzinera gaitzatela haizea aizkora bihurtu arte
gure arnasaren zain dago Ismael
imajina dezakegu oraindik
pertsona baina denbora gutxirako agian Ismael
xakera jolasten hankak estaltzen dizkion
manta eskoziarraren gainean
batzuetan hasperen eta beste batzuetan irribarre
egiten duen bitartean pertsona oraindik Ismael
biziduna ezen ez marrazki
«Korrekaminos eta Koiote, argi ibili
ikusiko duzue
gurpildun aulkia ekartzen digutenean».