NOCTURNE

Death always finds excuses . . . 
Everything blackens once born white
or created . . .
Your piano has cheated us
made us deaf
reduced us to a moment . . .
 
A keyboard entirely black
a sound in faded tones
a vocal cord
falsely flapping in five lines
always descending flight from necessary lines . . .
from reddening crosswalks . . .
Man is just a hollow outline
an unskillful stroke of chalk . . .
a dying out . . .
 
Inside the cracked skin
death always finds excuses . . .
imprudent street crosser’s fate . . .
the cracked skin overtaking you for a second
thick blood subtly crawling along . . .
There’s always someone standing
in front of the fold of the moment’s door
 
A fading smile in the invisible air
elusive
a heavy fog arising from the air
that smoothens the everyday snow
plays a nocturne in my ear
and minces . . .
a keyboard entirely black . . . 

Nocturne

De dood is altijd gerechtvaardigd
hij maakt zwart wat wit is geboren
geschapen
je piano heeft ons bedrogen
geslagen met doofheid
een ogenblik lang

het hele zwarte klavier
klinkend in verbleekte klanken
in vijf regels ontstemd klapwiekend
één stemband
altijd afglijdend van noodzakelijke regels
van roodkleurende oversteekplaatsen
de mens is een leeg contour
een onbeholpen krijtstreek
een verdwijning

voor onze ogen wordt het steeds later

binnen in een gebarsten huid
is de dood altijd gerechtvaardigd
lot van een onvoorzichtige oversteker

de gebarsten huid haalt je één tel in
dik bloed glijdt subtiel voort
voor de deur van het ogenblik
staat altijd wel iemand te wachten

in de onzichtbare lucht een vervagende grijns
ongrijpbaar
uit lucht geboren zware mist
strijkt de dagelijkse sneeuw glad
in mijn oor speelt de nocturne
trillers
over het hele zwarte klavier