Poetry International Poetry International
Gedicht

Ann Cotten

LOVE IS THE ANSWER – RANCID WOVEN SEAL

The palindrome is not palingenesis:
The latter would be more an anagram.
In search of erudite convivial theses
it has been done with rocks, nations, spam.

I shake the last item inside my backpack,
and as I walk, my thoughts, palingenetic,
shake what enters my sight, because I lack shock
am always hoping to see something elegiac:

See her. And so I peer into the flights
of trees, dare not lower my eyes, for fear
of missing her, and set foot before foot,
approach that place where all paths lead away.
Of what is here I see the nights, and smell the day
and take the next best route for leaving here.

I take the next best route but find no peace.
Is it the path or is it I? The fault is clear,
I took this path pretending weariness, but there
I lied. I wanted to find her. I lie. I want my spur.

How, if the goal is but a goad behind,
is it not stilled at once whenever you stop?
To get beyond the wound,
I suppose one must evolve another alphabet.

Zeniths were fine, if I but knew the measure.
Paths don’t come back as well as they went off.
If one is I, perhaps one had better go on,
ignoring the sweet pains, the bitter treasure,
the genome’s dance, eternal and recumbant:
in pure embrace we certainly are redundant.

LIEFDE IS HET EINDE – INFIDEEL IS HET LEED

Het palindroom is niet palingenese:

die ware, overdrachtelijk, anagram.

Dat doe je anders met genen, zielen, stenen,

maar wie zegt dat het niet ook met andere dingen kan?



Ik schud met mijn rugzak en loop heen,

ook mijn gedachten zijn immers palingeen;

ik schud in mijn ogen wat ik zie,

en hoop een keer een ander ding te zien.



Zij immers, als ik naar de verte taal

en vol hoop mijn blik niet neer durf te slaan,

en stap voor stap naar het midden loop

waar je in elke richting tot het eind zien kan.

Daar zie ik het niets, en schud me, en dan

neem ik de eerste de beste weg en vind rust.



Neem ik de eerste de beste weg en vind geen rust,

ligt het misschien aan de weg, misschien aan mij.

Want deze weg heb ik alleen genomen

omdat ik dacht: misschien brengt hij jou dichterbij.



Maar wat als ook het doel beweegt,

moet je dan niet, om het te bereiken, ter plekke blijven?

De stappen die het voorval verder drijven

worden in andere alfabetten gepresteerd.



Zenit zou al fijn zijn, wist je de maat van het land.

Niet alle wegen echter keren goed terug.

Je zou, als je ik bent, misschien liever verdergaan.

De zoete pijnen laat je staan

die C en G en T en A verschikken,

in elkaar verstrengeld zijn we weleens redundant.

DIE LIEBE IST SIEGER – REGE IST SIE BEI LEID

Das Palindrom ist nicht Palingenese:
die wäre, übertragen, Anagramm.
Das macht man sonst mit Steinen oder Käse,
doch wer sagt, dass mans nicht mit andren Dingen machen kann?

Ich schüttele den Rucksack, wenn ich gehe,
und auch meine Gedanken sind ja palingen;
ich schüttele im Auge, was ich sehe,
und hoffe, etwas anderes zu sehn.

Sie nämlich, wenn ich in die Fluchten schaue
und mir vor Hoffnungen den Blick nicht senken traue,
und setze Fuß vor Fuß der Mitte zu,
wo man in jede Richtung bis zum Ende schauen kann.
Dort schaue ich das Nichts, und schüttle mich, und dann
nehm ich den ersten besten Weg und finde Ruh.

Nehm ich den ersten besten Weg und finde keine Ruh,
liegt es vielleicht am Weg, vielleicht an mir.
Denn diesen Weg hab ich ja nur genommen,
weil ich glaubte, er führt vielleicht zu dir.

Wie aber, wenn das Ziel sich auch bewegt,
muss man dann nicht, ums zu erreichen, stehen bleiben?
Die Schritte, die den Vorgang weiter treiben
werden in andren Alphabeten hingelegt.

Zenith wäre schon gut, wäre das Maß bekannt.
Nicht alle Wege aber kommen gut zurück.
Man sollte, wenn man ich ist, vielleicht lieber weitergehen.
Um von den süßen Schmerzen abzusehen,
die C und G und T und A verrücken,
in sich verschlungen sind wir manchmal redundant.
Close

LIEFDE IS HET EINDE – INFIDEEL IS HET LEED

Het palindroom is niet palingenese:

die ware, overdrachtelijk, anagram.

Dat doe je anders met genen, zielen, stenen,

maar wie zegt dat het niet ook met andere dingen kan?



Ik schud met mijn rugzak en loop heen,

ook mijn gedachten zijn immers palingeen;

ik schud in mijn ogen wat ik zie,

en hoop een keer een ander ding te zien.



Zij immers, als ik naar de verte taal

en vol hoop mijn blik niet neer durf te slaan,

en stap voor stap naar het midden loop

waar je in elke richting tot het eind zien kan.

Daar zie ik het niets, en schud me, en dan

neem ik de eerste de beste weg en vind rust.



Neem ik de eerste de beste weg en vind geen rust,

ligt het misschien aan de weg, misschien aan mij.

Want deze weg heb ik alleen genomen

omdat ik dacht: misschien brengt hij jou dichterbij.



Maar wat als ook het doel beweegt,

moet je dan niet, om het te bereiken, ter plekke blijven?

De stappen die het voorval verder drijven

worden in andere alfabetten gepresteerd.



Zenit zou al fijn zijn, wist je de maat van het land.

Niet alle wegen echter keren goed terug.

Je zou, als je ik bent, misschien liever verdergaan.

De zoete pijnen laat je staan

die C en G en T en A verschikken,

in elkaar verstrengeld zijn we weleens redundant.

LOVE IS THE ANSWER – RANCID WOVEN SEAL

The palindrome is not palingenesis:
The latter would be more an anagram.
In search of erudite convivial theses
it has been done with rocks, nations, spam.

I shake the last item inside my backpack,
and as I walk, my thoughts, palingenetic,
shake what enters my sight, because I lack shock
am always hoping to see something elegiac:

See her. And so I peer into the flights
of trees, dare not lower my eyes, for fear
of missing her, and set foot before foot,
approach that place where all paths lead away.
Of what is here I see the nights, and smell the day
and take the next best route for leaving here.

I take the next best route but find no peace.
Is it the path or is it I? The fault is clear,
I took this path pretending weariness, but there
I lied. I wanted to find her. I lie. I want my spur.

How, if the goal is but a goad behind,
is it not stilled at once whenever you stop?
To get beyond the wound,
I suppose one must evolve another alphabet.

Zeniths were fine, if I but knew the measure.
Paths don’t come back as well as they went off.
If one is I, perhaps one had better go on,
ignoring the sweet pains, the bitter treasure,
the genome’s dance, eternal and recumbant:
in pure embrace we certainly are redundant.
Sponsors
Gemeente Rotterdam
Nederlands Letterenfonds
Stichting Van Beuningen Peterich-fonds
Prins Bernhard cultuurfonds
Lira fonds
Versopolis
J.E. Jurriaanse
Gefinancierd door de Europese Unie
Elise Mathilde Fonds
Stichting Verzameling van Wijngaarden-Boot
Veerhuis
VDM
Partners
LantarenVenster – Verhalenhuis Belvédère