FIRE AND ENTRAILS

A rampant fire now fills
your belly. It entered
with a caress. Downy almost.
A little more with each bite.

At first it smelled of apples
and its pulp was juicy.
But in your stomach it shed
its skin, revealed
a hard, burning stone.

And deep in your body
a table was laid
with a slime-coated cloth.

You didn’t feel that either. Christmas
was still on its way, the tree again
decked with sacrificial gold, the last
dithering card dispatched.

And again you balanced
on that ladder, always slightly
too high, up to Christmas, with those
slightly too old bones, in which, what’s more,
the first rusty forks were planted.

VUUR EN INGEWANDEN

VUUR EN INGEWANDEN

Een woekerend vuur vult nu
je buik. Strelend kwam het
binnen. Donzig haast.
Met elke hap een beetje meer.

Het rook eerst nog naar appels
en sappig was zijn vruchtvlees.
Maar in je maag ontdeed het zich
van zijn schil, onthulde
een harde, branderige pit.

En diep in je lichaam
werd een tafel gedekt
met een slijmerig laken.

Ook dat voelde je niet. Het moest
nog kerstmis worden, de boom weer
opgetuigd met offergoud, de laatste,
aarzelende kaart verzonden.

En opnieuw balanceerde je
op die altijd net iets te hoge
ladder naar de kerst, met dat net
iets te oude lijf, waarin bovendien
de eerste, roestige vorken stonden.