Beyond the salt marsh and Nowhere City

1



                    Sea light plows the soil, and
            The soul-forsaken stretch of land
        Along this battered coast leads a stray wind
    Towards a green temple floor topped by a procession
Of clouds marching briskly past on a pilgrimage; meanwhile

                    Pious birds in the sky’s
                Blue windows, dreaming of a fish
            Or five and two loaves, chew on the silence.    
    A white sea washes up the remains of today’s
Wild orphans: a savage end to everything that might be

                    Thought of as the future.
                Silver-fresh sea-gray plowed furrows
            Ripple out from a red tractor spewing
        Black smoke, a man swims around inside a glass cab,
And beyond the salt marsh and Nowhere City, the gouged earth

                    Slices the horizon.
                Sea birds (white eyes in the face of
            The surly clay) peck at the remnants of
        Unraveling time and the succulent worms, which share
With the dead an inability to bear the daylight.



2



                    Light and day merge here like
                A pair of blind lovers, naked
            As the sea and wild as the waves stranding
        In eyes that surprise the thoughts out of other eyes.
While the wind whips through the winter wool of grass-eating sheep,

                    Frenzied terns and gulls chase
                The flat-sky and high-tide lines—twin
            Tracks of poverty and abandonment—
        (A sight that clears the mind of all but emotions),
And a lone osprey tries to hover in the hostile gusts.

                    Between the blue coast in
                The west and the gray spit of land
            In the grim north walks a woman, so floored
        By the wind’s flagellation that her sea-green eyes
Stare unseeingly at where she’s gone and where she’s going.

                    On the black heels of fate
                (A door and a mat offering
            An endless wait instead of a welcome),
    She wrestles her way through the emptiness, between
One night and another, towards nowhere that will call her name.



3



                    Autumn’s bare carpet and
                The upturned clay encircle her
            Like a black armband of grief, then she too
    (A nurse with no kin, wearing a white skirt: a wing), 
Disappears along with two geese behind the dike. But look,

                    Over there, where her voice
                Bewitches mythical beasts, and
            Listen. You’ll hear Lockkeeper West-Northwest
    Tear apart his house and toss the bricks in the lock,
Doing his best, oh loveless moon, to stem the spring tide, yet

                    So many years ago
                That sailors have long forgotten
            How the sea licked the tiles off the loft in
    Seventeen-seventeen or eighteen-twenty-five,
Swallowed tongues, and ferried spades to churchyards. You’ll also hear

                    Dike Worker Ebb-And-Flow,
                Whose abbey of land, sea and sky
            Is a temple made out of mere breath, which
    Anoints the soul with its long psalms and reconciles
The bony land and the mind’s boggy depths with its mantras.



4



                    Sprung forth from seeds and shells,
                The keel of his black-frothing ship
            Slicing deeply into the drowning night,
    An old sea captain speaks, and his besilted eyes
Cast a fishing glance at the silting up of the harbors,

                    A dredged-up skeleton,
                And the gratifying influx
            Of glass eels that look straight through Atlantis
    On their way here to turn silver among sweet reeds,
Where the moon leads them, one cruel night, into the waiting nets.

                    With more fervor than sight,
                He brings a grain dealer on board,
            So they can fish to their heart’s content in
    The sea near the island off the coast where rabbits 
Were once clubbed and egg-sick birds beat their wings to ward off foes.

                    When the fish were on shore
                And the tankards on the table,
            They caroused the rest of that skinned, gutted
    And hip-booted night, while the whistling wind, whittled
Out of clouds, hung on the captain’s lips and made his tongue fly:



5



                    A white-winged gust of wind
                Seizes a loving skirt outside
            The open door of the last sad-eyed house
    Before the salt marsh and Nowhere City begin;
As dust is whacked from a mat, she averts her white teeth and

                    Stares across the dark fields
                At the black-lined clouds, then whispers
            “Theo” (with a lifelong “O” at the end);
    At last turmoil stops agitating her skirt, since
Her black heel has kicked the white-shocked door firmly behind her. 

                    On the plow-rutted roof,
                Sea light caresses Venus shells,
            And the dry loft still looks out on the black
    Furrows of the waves beneath wind-plowing geese, on
A freezing night, in which no soul will ever find a home.

Oan leech en Stêd Niks foarby

Oan leech en Stêd Niks foarby

1



                    Seeljocht ploeget lân en
            De sielsferlitten lichten fan
        Dizze sleine kust wize in dwaalwyn
    Krekt it paad nei in griene timpelflier ûnder
In sleep op beafeart giene wolken, leauwige fûgels

                    Oan de blauwe finsters
                Yn ’e loft, dreamend fan in fisk
            Of fiif, bôlen twa, it stille kôgjen.    
    In wite see spielt hjir oan ’e ein fan syn hjoed
Woeste wêzen oan, wylde ein fan alles dat men jin

                    As takomst tinke koe;
                Sulverfarsk ploege seegrize
            Fuorgen, dy’t foar in fan skuorren reade,
        Swartrikjende trekker mei in man swimmend yn
In glêzen kabine útweagje, snije, oan leech en

                    Stêd Niks foarby, de kym.
                Seefûgels – de wite eagen
            Fan noartske klaai – behaffelje de tiid
        Syn raffelige einen, de fette wjirmen,
Dy’t krektlykas de dea net it deiljocht net fernearje.



2



                    Ljocht en dei ferrane
                As bline leavjenden, neaken
            As de see, wyld as de weagen strânjend
        Yn eagen dy’t eagen it tinken benimme.
En fan fier, wyn yn ’e wol, gersfrettend, de winterskiep

                    Under gysten stirnzen,
                Seefûgels boppe it floedmerk –
            It kymstrakke twaspoar fan earmoed en
        Ferlittenens (gesicht dat it witten ûntstrûpt),
Iensume jacht fan ’e skraits yn pûsters tebeksetten.

                    Tusken de blauwe kust
                Fan it westen en de grize
            Herne fan it grimmitich noarden rint,
        Ut it lead hingjend troch de gisel fan ’e wyn,
In frou mei seegriene eagen dy’t fergeat om te sjen.

                    Op de swarte hakken
                Fan ’t lot (dat wiist nei in doar mei
            An endless wait instead of a welcome),
    Wrakselet se, nacht foar noch nei, yn it mulpunt
Fan leechte, nei neat dat har har namme tasizze sil.



3



                    It keal klaad fan ’e hjerst
                En omkearde klaai omfetsje har
            As in kraach fan swart fertriet; mar ek sy
    (Suster sûnder sibben, yn wite rok, in wjok), 
Ferdwynt mei in keppel rotguozzen efter de dyk, sjoch

                    Dêrre, efter har stim,
                Dy’t fabelbisten betsjoenet.
            En – hear ris – de slûswachter Westnoardwest,
    Dy’t syn hûs ôfbrekt en de stiennen de slûs yn smyt
Om, o leafdeleaze moannne, it springtij te kearen,

                    Sa ûnheuglik lang lyn,
                Dat it alle seefolk ûntskeat
            Hoe’t de see de pannen op ’e souder
    Yn santjinsantjin of achttjinfiifentweintich
Utslikket, tongen trochslokt, lodden nei it hôf bringt, of

                    Slykwurker Tuskentij,
                Waans abdij fan lân, see en loft
            In timpel fan inkeld adem is, dy’t
    De siel al salvet mei lange sangen, mantra’s,
It bonkich lân fermoedsoenjend mei de geast syn sompen.



4



                    Ier út skulpen skepen,
                De kyl fan syn swartskommich skip
            Djip troch ferdrinkende seenacht snijend,
    Sprekt in âld-kaptein mei in fersâne each dat,
Fiskjend tebeksjocht nei de ferlanning fan ’e havens,

                    It fûne bonkerak,
                It romhertich ynlitten fan
            Glêsiel dy’t dwers troch Atlantis seach om
    Skier te wurden tusken swiet reid, dêr’t de fûken
Yn ûngenedige nacht op de moanne útrûnen.

                    Mei ynmoed en heal sicht
                Naam er de striekeapman mei oan
            Board, om op see te fiskjen by it fier
    Ut ’e kust lizzend eilân, dêr’t sy de kninen
Op kneppelen ûnder it slaan nei aaisike fûgels.

                    Mei de fisk oanlannich
                Skommen de kannen op tafel
            De nacht fan strippen en ljisklearzens út,
    Wylst de wyn him út ’e wolken fike fluiten
Oan ’e lippen hinge en him de tonge fleane liet:



5



                    En mei wite wjok slacht
                In twirre yn de soargjende
            Rok om foar de iepensteande doar fan
    Dat lêst neareagich hûs foar leech en Stêd Niks noch;
Stof stoot út in matte en ôfkeard sjogge tosken wyt

                    De swarte ekers oer,
                Nei dûnkerkantige wolken,
            Lústerje: ‘Theo’ (mei libbenslange
    Lústerje: ‘Theo’ (mei libbenslange
No’t mei swarte hakke de foardoar wytskrokken tichtslacht.

                    Op it ploege dak waait
                Seeljocht oer Fenusskulpen en
            Sjocht de droege souder noch de swarte
    Fuorgen fan ’e weagen ûnder wynploegjende
Guozzen, in friesnacht, dêr’t gjin siel in hiem yn fine sil.