Song 5

When the season and birds pine
the loyal heart must smile and shine:
it suffers for a love divine.
     It must encounter and live through 
          weal and woe, 
          joy and sorrow – 
     to do what it for love must do.

The brave, grown wise, must be content
to bear love distant, never spent,
and all the tribulations sent 
     must undergo and never swerve 
          – but rather take 
          comfort or ache –
     from all that love holds in reserve.

Love’s ways are terrible indeed
as the experienced will concede:
love will bring comfort and impede 
     the very peace of mind it lends, 
          since he whom love greets, 
          love meets, 
     many unbearable hours spends.

Sometimes hot, sometimes cold,
sometimes modest, sometimes bold:
its whimsies boundless, manifold. 
     Love calls in that great debt we owe 
          its rule, its sway 
          and makes us pay 
     while it wraps us in its glow.

Sometimes painful, sometimes kind,
sometimes distant, or close behind:
he who trusts in this will find 
     he can rejoice in love’s strange yoke 
          – love’s warmth he knows, 
          and its harsh blows – 
     love hurts and heals him in one stroke.

Love may buoy up or abase,
it may hide or show its face,
those it touches learn its grace 
     only after trials and tests, 
          when to the core 
          they taste love’s lore, 
     discovering where true love rests.

Sometimes heavy, sometimes light,
sometimes dark and sometimes bright:
in carefree hope, in stressful fright, 
     in taking and in giving, 
          the souls that roam 
          through love’s vast home 
     must here be always living.

Lied 5

Lied 5

Al treuren het seizoen en de vogeltjes,
dat mag het edele hart niet doen,
dat voor minne pijn wil lijden.
     Het moet alles weten en ervaren 
          – zoet en wreed, 
          lief en leed – 
     wat men ter wille van de minne moet doen. 

De dapperen, die zover gevorderd zijn
dat ze zich aan de onverzadigbare minne overgeven,
moeten in alle opzichten 
     moedig en dapper jegens haar zijn, 
          en zonder enig voorbehoud 
          hetzij troost, hetzij slaag 
     vanwege minne ontvangen. 

De handelwijze van minne is verschrikkelijk,
zoals hij die het ondervonden heeft wel weet,
want midden in de troost doet ze deze teniet. 
     Hij kan het niet uithouden, 
          die door minne geraakt wordt. 
          Hij ervaart 
     vele onuitsprekelijke uren. 

Nu eens heet, dan weer koud,
nu eens bedeesd, dan weer dapper:
haar wispelturigheid is zeer groot. 
     De minne vordert 
          de grote schuld helemaal op 
          aan haar machtige heerschappij, 
     waartoe ze ons uitnodigt. 

Nu eens lieflijk, dan weer pijnlijk,
nu eens veraf, dan weer vlakbij:
wie dit in trouw van minne aanneemt, 
     die weet wat jubelen is: 
          hoe minne neerslaat 
          en omhelst 
     in één beweging. 

Nu eens vernederd, dan weer verheven,
nu eens verborgen, dan weer zichtbaar:
eer iemand door minne wordt gezoogd, 
     doorstaat hij zware avonturen, 
          totdat hij geraakt 
          waar hij het wezen 
     van de minne smaakt. 

Nu eens licht, dan weer zwaar,
nu eens donker, dan weer helder:
in vrije hoop, in beklemmende angst, 
     in nemen en in geven 
          moeten de zielen 
          die in minne ronddolen 
     hier altijd leven.