She dreams herself a chair...

She dreams herself a chair,
rope round the ankles,
metal of a barrel in the neck.
But nothing compels.
Nothing that wrings words from her fingers.
The wrists tied to pans and buckets,
the mouth to a mouth, the heart to two dolls.
In the distance the pen.
Splinter in the yellow lamplight of the room.
Between herself and life out there a web of voices
that stops her. Like a crazed ball.

Zij droomt zich een stoel,

Zij droomt zich een stoel,
touw om de enkels,
metaal van een loop in de nek.
Maar niets dwingt.
Niets dat woorden uit haar vingers wringt.
De polsen gebonden aan pannen en emmers,
de mond aan een mond, het hart aan twee poppen.
In de verte de pen.
Splinter in het lampgeel van de kamer.
Tussen haar en daar een web van stemmen
dat haar stopt. Als een dolle bal.