RUSTIC SOLO

I dreamed: when I came over the heath
in the setting sun: my cold hand
had snatched a bird’s warm egg. – oh My love.

You live alone. The house stands remote
in the wind that blows over the lowland;
when I come to you no one can know.
Two stone lions, heavy and solemn,
watch the steps as an Egyptian tomb.
Weeds hard as steel moved the threshold
and the age-old freestone lies broken.
Sometimes you sigh sadly, as we go down the stairs:
“alas, you were never touched by me deeply;
you don’t take any pains.” Softly you begin to weep.
Your hand starts stroking the dew-laden statue
and I throw myself onto the wild grass.
– My love, I cry strangely: the slate lies loose
on the roof, close to the window:
underneath, you think of me in sorrow,
when it rains and drops of water
sing on the bed’s balls of copper.

It’s dark. In the house we are two bees
in a beehive: sweetness on all sides
and our buzz enlarges our eyes and words
come slowly. In front of your feet watches
your dog. With its drooping ears the animal
lies calmly, licking its broad legs.
In your loving might, dallying and overwhelmed,
I sink as in a bath of lukewarm milk,
and feel the heavy beat of your heart. We keep
our secrets from each other, and the pain is sweet,
because we, very lonely being so close,
torture one another with naive agony.

You’ve taken my pipe out of my mouth
and put it beside the stuffed squirrel.
Then you hide your face in my neck
and breathe heavily, until you fall, weak
into my arms. Moving you deeply, my lips
come to taste your happy pain.
You are a little tree that is pruned deep inside
and dazzles, my love. Then, weary, we sink.

Later we’ll caress blue rabbits in the stable.
A freshly honed chisel reflects on the hay
and an ax stands stiff in a beam.
A lizard scuffles on the roof.
You turn off the lamp. Slowly moving outside
we stand beneath the foliage and listen
to the distance where a moon glisten flows.
And you become beautiful and good to me, alas,
this night. We walk on the damp sod
and stammer. The smell of wheat floats
all around and of freshly broken pine.
But your fingers are like moss, narrow and cold,
and I whistle through them sweetly, until
they are magic at my lips, foreverish,
bedarkened with the melancholy of my mouth
– love, how long are we amazed before each other?

I leave you across a ditch run dry
with a rotting old shoe and some rust
as the tragic remains of durable iron.
Thus, we find proof for our hearts each time:
both beauty and strength must perish,
and we come upon the end as we fall.
So God lets us play lovingly on occasion
with all the daisies of our lives.

LANDELIJK SOLO

LANDELIJK SOLO

Ik droomde: toen ik over de heide kwam
in ’t late avondrood: mijn koude hand
had een warm vogelei geroofd. – o Liefste.

Gij woont alleen. Het huis staat afgelegen
in de wind die over de vlakte waait;
als ik bij u kom kan het niemand weten.
Twee stenen leeuwen waken bij de trap,
plechtig en zwaar, als voor een Egyptisch graf.
Een staalhard kruid heeft de dorpel verschoven
en ’t eeuwenoud arduin ligt doorgebroken.
Soms zucht gij droef, als we de trap afgaan:
“eilaas, gij zijt nooit diep door mij geraakt;
ge doet geen moeite.” Zachtjes gaat ge wenen.
Uw hand begint het bedauwde beeld te strelen
en ’k laat mij vallen op het wilde gras.
– Liefste, roep ik ongewoon: op het dak
zijn de schaliën los, dichtbij het venster:
daaronder ligt ge aan mij met pijn te denken
als het regent en er zingt dan een lek
op de koperen bollen van het bed.

’t Is donker. In huis zijn we twee bijen
in een biekorf: zoetheid aan alle zijden
en ons gezoem maakt de ogen groot en traag
komen de woorden. Vóór uw voeten waakt
de hond. Het dier heeft afhangende oren;
het ligt gerust en likt zijn brede poten.
In uw liefdemacht, stoeiend overstelpt,
daal ik af als in een bad lauwe melk,
en ’k voel uw hart zwaar kloppen. Wij verzwijgen
elkaar ons geheim, en dit schenkt zoet lijden,
omdat wij, heel eenzaam zo dicht bijeen,
elkander martelen met naïef leed.

Gij hebt mijn pijp uit mijn mond genomen
en gelegd naast het opgezet eekhorentje.
dan verbergt ge uw gelaat in mijn hals
en ademt zwaar, tot ge krachteloos valt
in mijn armen. Mijn lippen komen proeven
uw blijde pijn wanneer ze u diep ontroeren.
Gij zijt een boomken dat diep wordt gesnoeid
en duizelt, lief. Dan zinken wij vermoeid.

Straks strelen we in de stal de blauwe konijnen.
Op het hooi flitst een pas geslepen beitel
en een bijl staat straf in een balk geplant.
Er ritselt een hagedis op het dak.
Gij dooft de lamp. Wij komen langzaam buiten
onder de bomen en wij staan te luisteren
naar de verte waar maneklaarte vaart.
En gij wordt schoon en goed voor mij, eilaas,
in deze nacht. Wij gaan op klamme zoden
en stamelen. Er drijft een geur van koren
alom en pas gebroken dennehout.
Maar uw vingers zijn als mos, smal en koud,
en ik befluit ze zoetjes, tot ze zijn
betoverd aan mijn lippen, eeuwiglijk,
met de weemoed van mijn mond overdonkerd
– lief, hoelang staan wij voor elkaar verwonderd?

Ik verlaat u over een uitgedroogde gracht
waar een oude schoen vergaat en wat
roest tragisch overblijft van duurzaam ijzer.
Zo treffen wij voor ’t hart telkens bewijzen:
het schone, ook het sterke moet hier vergaan,
en vallend, worden wij ’t einde gewaar.
Daarom laat God ons somtijds teder spelen
met alle de madelieven van ons leven.