OCTOPUS

OCTOPUS

Octopus:
Nu hier, nu weer daar
Rakelende tentakels
zwiepen vol angst en argwaan
als gedachtes
zonder anker

Octopus:
Onbewust slachtoffer van slechte reclame
Ongewilde hoofdrolspeler in hardnekkige monstermythes
en obscure Japanse porno

Octopus:
Je beweegt zoals een kind beweegt
zoals een jazzband uit Harlem jamt
zoals rook opbloeit uit een sigaret
zoals eenzaamheid meandert, nomadisch,
zich kan nestelen op de
kleinste plekjes.

Octopus:
Fuck, jij bent echt zo cool.

Octopus:
Protopunkzweepspier.
Potige quasi-kwal.
Verhaal met een moraal.
Verkeerd begrepen.
Solitair.
Onbezongen alien-emo
van de oceaan.

Octopus:
Je tentakels rijg je
om mijn enkels.
Ik word voorover getrokken
met een doffe plof.
De golven likken
hun zoutomrande lippen.
Ik ben niet zo’n goede
zwemmer,
had ik dat al gezegd?
Drukte je je vingers
tegen mijn nek op zoek naar
een hartslag of kieuwen?

Octopus:
Je maakt me doodsbang.
Ik herken mezelf in jou.

Octopus:
Ik zou graag vrienden met je worden.
Dan keken we de ene na de andere aflevering
van Planet Earth, wat zoiets is als
de Instagram van de onderwaterwereld,
vol pornografische lichtflitsen
die het water grijs dan groen rimpelen en weer blauw.
Guppyscholen glitteren als snoeppapiertjes,
koraalriffen knipogen, zeesterren liggen open als aarzen
tegen een achtergrond van weelderig turquoise.
De octopus draaide zich dan om en keek me aan
alsof hij zeggen wou: wat is mijn huis toch mooi
ik herken het nauwelijks.

Octopus:
Het meervoud is eigenlijk octopussen,
niet octopi.
Het ventiel van de laatste lettergreep sist
en spuugt en wil niet stoppen,
laat zich niet licht articuleren,
eist dat je geduldig blijft zitten
met zijn nasmaak.

Octopus:
Ze veranderen niet van kleur
zoals kameleons
meer zoals een moodring.

Wanneer ze sterven
worden ze zo wit
als een snik.

OCTOPUS

Octopus:
There, and there again,
lacerations of limb
moving angsty and anxious,
like thoughts
missing their anchors

Octopus:

Unwitting victim of bad PR
Unwilling star of many a monster myth
And niche Japanese porn

Octopus:

You move how a child moves
How a Harlem jazz band jams
How cigarette smoke blooms
How loneliness meanders, nomadic,
Able to squeeze into the tiniest
Of spaces

Octopus:
Fuck, you are just the coolest.

Octopus:
Proto-punk whip muscle.
Hench quasi jellyfish.
Cautionary tale.
Misunderstood.
Solitary.
Unsung alien emo
Of the ocean.

Octopus:
Your tentacles lace
behind my ankles.
I am pulled forward
with a soft smack.
The ocean licks
Its salt rimmed lips.
Did I mention I am
not the most confident of
swimmers?
Did you press your fingers
To my neck in search of a
Pulse or gills?

Octopus:

You terrify me.
I see myself in you.

Octopus:
I’d like to strike a friendship with you.
We’d watch back to back episodes
of Planet Earth, which is like
the aquatic world’s Instagram,
Pornographic spikes of light
Rippling the blue into grey then green and back again
Schools of fish glint like sweet wrappers
Coral reefs wink, starfish splayed out like arseholes
on a background of gorgeous turquoise
The octopus will turn and look at me
As if to say, what a beautiful home I have
I barely recognise it.

Octopus:
The plural is actually octopuses,
not octopi.
The valve of the last syllable spits
and hisses, never quite finishes,
will not give in to crisp diction.
It demands that you sit patient
with its aftertaste.

Octopus:
They change colour
less like chameleons
more like mood rings.

As they perish
they turn white as a
gasp.