Figures in a paddock

FIGUREN IN EEN VELD

Achter hen een kielzog van sporen,
rechte scheidingen in lang gras,
klitten stoppen hun sokken verdomd
als hervonden herinneringen.

Evenwijdig met het hek – piketpalen
markeren diepte, verbinden gaas,
laten licht en beelden door,
houden het vee binnen of buiten -

als religieuze tolerantie. Omlaag,
van de hoge weg naar de beek,
met de handen in de zij, tegen
rumoer van insecten in, een bries

die een optreden zou moeten ritselen.
Naar de droge bedding, herkenbaar
aan bochten en schaduwgekliefde
riviereucalyptus, schorspatronen

vloeien in kleuren als kwaad bloed.
De hemel is broos blauw,
dun maar vastbesloten gebladerte:
ondefinieerbare kleur voorbij groen.

Ze lopen, en lopen maakt geschiedenis.
En sporen. Alles machinerie. Het veld
loopt af. Een ritueel van hellingen.
Ceremonie. Bloedbad. Meting.

Figures in a paddock

In their wake the furrows,
partings in long grass,
burrs hell-darning their socks
like recovered memories.

Parallel to the fence – star pickets
mark depth, interlock mesh
letting the light and visuals
through, keeping the stock

in or out – like religious tolerance.
Down from the top-road to the creek,
arms akimbo, driven against
insect-noise, a breeze that should

be rustling up a performance.
Towards the dry bed, marked
by twists and shadow-skewed
rivergums, bark-texture

runs to colour like bad blood.
The sky is brittle blue,
foliage thin but determined:
colour indefinable beyond green.

They walk, and walking makes history.
And tracks. All machinery.
The paddock inclines. A ritual of gradients.
Ceremony. Massacre. Survey.