I resemble my greatgreatgreatgranddaughter.

I resemble my greatgreatgreatgranddaughter.
Just like her, I like to
wear black dresses,
watch old movies
and walk barefoot - on those few roads
where it is still possible.
I do not know very much about her.
The glass of time is covered with dust on both sides,
yet some semblance can be discerned:
just like me, she is not afraid of the dark
and does not know how to look happy.
The language she speaks I cannot hear
or don't understand.
Who said I had a strange look in my eyes?
I am an old and smoky mirror
into which my greatgreatgreatgranddaughter
looked for a very long time this morning.

Ik lijk op mijn achterachterkleindochter.

Ik lijk op mijn achterachterkleindochter.
Net als zij houd ik
van het dragen van zwarte jurken,
van kijken naar oude films
en van blootsvoets lopen - op die zeldzame wegen,
waar het nog kan.
Ik weet eigenlijk niet zo veel van haar.
De ruit van de tijd is aan beide kanten beslagen,
toch kan er een gelijkenis in worden bespeurd.
Net als ik, is ze niet bang voor het donker
en weet ze niet hoe ze er gelukkig uit moet zien.
De taal die ze spreekt hoor ik niet
of ik begrijp haar niet.
Wie zei dat mijn ogen anders waren vanochtend?
Ik ben een oude, doffe spiegel,
waarin mijn achterachterkleindochter
vanmorgen lang stond te kijken.