PRVO VEČE

DE EERSTE AVOND

toen de stad die avond ontwaakte verhief de zwaar zieke stad zich om op te staan
pakte hij zijn grote, kromgetrokken krukken aan (de bruggen waren met hun
krankzinnige gewicht neergezegen in het gele zand van de rivier), en zette ze neer
om op te staan en er zijn enorme betonnen schouders op te laten rusten

en de eerste schittering reeds wierp hem op de oever terug en smeet hem neer

als een grashalm

als deze avond al ergens plaatsvond dan heeft iemand die bedacht

een draak die rijdt op een grote rode wolk zal naar de aarde afdalen

een enorme kip zal zich op de takken van de bomen en de huizen nestelen en de parken
en straten pletten onder haar grote zwangere buik

er zal geen duivel met drie rode horens uit haar komen en ook niet hun
verborgen leger en ook geen zwarte wormen helemaal niets

de hemel hangt zwart en omgekeerd omlaag als een trechter

de twee die nog bij de rivier zijn staan op en vegen het zand van hun gezicht en halen
de lange grashalmen uit elkaars haren en lopen langzaam naar de stad

te laat

de mensen lopen in rijen achter elkaar als ganzen als een zwarte colonne mieren
als jonge eendjes om op te schieten

een lever hangt aan een tak

iemands hersenen sijpelen over straat

een paar benen is weggerend en een lichaam bleef achter

het lijkt alsof er niets is gebeurd
de avond is warm en aangenaam en de mensen rennen zacht als deeg over straat

de grote rode draak rijdt op het rode hart van een wolk

de grote kip legt zich op de rode zon en die gaat onder

als dit iemand al ergens is overkomen is het goed

aan stukken gereten mensen in een trein mensen in de ramen van hun flats
getroffen mensen die als druppels langs het glas omlaag glijden

alle ganzen zijn ineens van het erf naar de hemel gevlogen en als enige bleef
een zwarte jongen die op een baksteen in het zand zit te spelen met drie
denkbeeldige vliegtuigen die met mensen om een klein meer heen vliegen

de hemel grijnst als een dikke zwarte kip die niet kan wegvliegen

de Donau heeft een ton gewonde vissen neergeworpen op de oever onder de burcht

de mensen slapen in kelders stil als een schaapskudde

de hele stad ruikt naar vis naar geopende vissenorganen naar
de oneindig diepe spiegels van dode vissenogen naar de schubben die
glanzen op de gebouwen en in de straten

waar ben je nu gebleven waar ging je naartoe?

de stad ruikt naar het zware zweet van doden in het voorjaar

ik liep naar de speelplaats

ga naar huis er vallen op straat bommen

dat zijn geen bommen dat zijn de schimmen die zich
van de mensen losmaken en naar de hemel opstijgen

alle ramen zijn bedekt met zwarte doeken om niet te worden gezien
en de kamers zijn vol schaduwen

dat zijn geen echte bommen dat is het gehuil van straathonden die opstijgen
met een half hoofd met een half lichaam met loshangende rode ingewanden

de draken lijken op vliegtuigen de monden lijken op de zon de stad lijkt op een bijenkorf

het zijn geen vliegtuigen daar boven het zijn bijen die om je oren gonzen
het zijn geen spelden in mijn kraag het is mijn keel die zich als een duif uit een omklemming losmaakt

doe niet zo grappig

wees niet bezorgd
je zult naar de hemel vliegen

alle ganzen zijn weggevlogen en ook de spoorwegen en woonblokken en scholen en bruggen

dat zijn geen echte bommen dat is een verlaten speelplaats die alle
krankzinnige stilte van de hele wereld tussen zijn betonnen muren vasthoudt

we zullen onze handen als bruggen neerleggen al onze handen naast elkaar
hand na hand na hand na hand na hand we zullen een brug vormen van handen
een brug van dode handen zonder ziel zonder gezicht zonder uitdrukking van angst

er bestaan geen vliegende honden dat zijn de organen van levende mensen die wegvliegen

er zijn aan de hemel geen draken dat zijn wolken met vreemde vormen

er is geen kip die met haar dikke dijen op de stad is neergestreken
om wormen te baren dat zijn mensen die zwart en binnenstebuiten gekeerd op de trottoirs liggen

wat zijn we nu ver van de aarde ver ver weg van de aarde

aan de takken hangen wangen van gezichten losgerukt
en de hemel begint opnieuw te lachen zwart reusachtig en oneindig

PRVO VEČE

Kako se budio grad te večeri teški bolesni grad podizao se da ustane
nameštao svoje velike iskrivljene štake (mostovi su svom svojom
sumanutom težinom ulegli u žuti pesak reke) postavio ih da ustane
da nalegne na njih svojim ogromnim betonskim miškama

i već prvi blesak oborio ga je nazad na obalu srušio ga je

kao travku

ako se ovo veče već negde desilo onda je ovo neko izmislio

zmaj koji jezdi na velikom crvenom oblaku sići će dole na zemlju

ogromna kokoška će leći na granje drveća i kuće i pritisnuće
parkove i ulice svojim velikim bremenitim trbuhom

neće đavo sa tri crvena roga izaći iz nje neće izaći njihova
sakrivena vojska neće izaći crni crvi iz nje neće izaći ništa

nebo je obrnuto i crno i visi kao levak

dvoje koji su još ostali na reci ustaju i skidaju pesak sa obraza i vade
dugačke zelene travke jedno drugom iz kose i kreću polako ka gradu

prekasno

ljudi teku u kolonama kao guske kao crna kolona mrava
kao male patke za gađanje

jedna jetra visi sa grane

jedan mozak curi niz ulicu

jedne noge su otrčale i jedan trup je ostao

i to kao da se nije dogodilo
veče je toplo i prijatno i ljudi teku niz ulice mekani kao testo

veliki crveni zmaj jezdi na crvenom srcu oblaka

velika kokoška leže na crveno sunce i ono tone dole

ako se ovo već nekome negde desilo onda je u redu

ljudi u vozu razneti na komade ljudi na prozorima svojih solitera
pogođeni ljudi koji se slivaju niz staklo kao kapljice

sve guske su poletele u nebo odjednom iz dvorišta ostao je samo
jedan crni dečak koji sedi na cigli u pesku i igra se sa tri
izmišljena aviona što obleću malo jezero sa ljudima

nebo se cereka kao debela crna kokoška što ne može da poleti

dunav je izbacio tonu ranjene ribe na obalu ispod tvrđave

ljudi spavaju u podrumima tihi kao stado

ceo grad miriše na riblje meso na otvorene riblje organe na
duboka nepregledna ogledala mrtvih ribljih očiju krljušt što se
presijava po zgradama i ulicama

gde si se ti izgubio sada gde si krenuo?

grad miriše na težak znoj mrtvaka u proleće

krenuo sam na igralište

idi kući padaju bombe po ulici

to nisu prave bombe to su senke što se odlepljuju sa
ljudi i odleću gore ka nebu

svi prozori su prekriveni crnim čaršavima da se ne vide i
sobe su prepune senki

to nisu prave bombe to cvile ulični kerovi koji odleću uvis
sa pola glave sa pola trupa sa prosutim crvenim stomacima

zmajevi liče na avione usta liče na sunce grad liči na košnicu

to nisu avioni gore to samo pčele zuje oko tvojih ušiju
to nisu igle u kragni ovo što me bode to se moje grlo otima iz stiska kao golub

ne budi smešan

ne brini
odletećeš u nebo

sve guske su već odletele i pruge i zgrade i škole i mostovi

to nisu prave bombe to je potpuno prazno igralište koje je stislo
svu sumanutu tišinu celog sveta u svoje puste betonske zidove

stavićemo ruke umesto mostova poređaćemo svi jedne na druge ruke
ruke na ruke na ruke na ruke na ruke napravićemo most od ruku
most od mrtvih žutih ruku bez senki ruku bez lica bez straha na licima

ne postoje leteći kerovi to su samo organi živih ljudi koji odleću

nema zmajeva na nebu to su samo oblaci čudnih oblika

nema kokoške koja je sela na grad svojim debelim bedrima
da porađa crve to crni ljudi leže izvrnuti na trotoarima

kako smo daleko od zemlje sada daleko daleko od zemlje

na granama vise obrazi strgnuti sa lica
i nebo kreće da se smeje ponovo crno ogromno i nepregledno