DRANKARAR OG GALNINGAR

April 04, 2013 Drankarane, med flotte namn
som Konrad eller Adolf, dei heldt seg
i utkanten av Molde by. Stundom dreiv songen deira
med vinden mot oss: Gamle schlagerar
eller triste bedehussongar um kross
og blødande sidesår. I utkanten flakka òg
dei galne ikring, Lundli t.d. som ein gong
hadde teke middelskulen: Um netene hogg han
og saga i store tre, lyden skar seg inn i svevnen
til oss born, blanda seg med draumar
um å flyga yver hustak eller draga store fiskar upp
frå tjern som myrkna endelaust nedyver

Ein dag var krossen hans ferdig, Lundli gjekk
seint i sine kvite laken gjennom Storgata
met den veldige krossen yver ryggen.
Etter han fylgde drankarane, Konrad, Adolf
og dei andre, og so ein skodd med born: Eg heldt
stramt um kastanjen frå kyrkjegardstreet i lomma.
Lundli ropte i ljos tenor og fistel DU SKAL TAKA
DIN KROSS UPP OG FYLGJA MEG SEGJER HERREN! Ordi hans
fauk som eld mot Konrad of Adolf, dei store
drankarlippene deira svara: Fylg meg, segjer Herren!
Og Halleluja! Og Halleluja! Dei kvite hendene deira
dansa som venger i lufti

Pinsletoget passerte hotell Alexandra.
I vinstova stod dei rosa andlete til soparar
og gamle fråskilde i vindauga: I rus samla soparen
Jens i rutete seljardress og slips ned trappene
frå hotellet og slutta seg til toget. Gamle blikken-
slagar Hansen, fråskild i tretti år, med hjarta fullt
av spytt frå sine eigne born, kom seint
glidande etter i sin krøllete altfor
tronge bryllaupsdress og dissande mage: Gjekk hakk
i hæl med galningen Lundli som song FYLG MEG
FYLG MEG SEGJER HERREN FOR DEI FRISKE
TRENG IKKJE TIL LÆKJAR MEN DEI SOM ER SJUKE
AV SYND KOM ALLE KOM DE SOM HEV SYNDA og ut frå
kaia kom gamle jenta Karen skranglande mager, ho
som vart seld for eit spann øl og som kjende
byens bukseknappar glidelås betre enn dei lystige
syerskene: Ut frå skur og kaikloakken kom ho
flaksande inn i toget

Galningen Lundli var nær ved å siga saman
under den veldige krossen han hadde skore
og snikra saman i lange myrke netter, hamra
fast med rustne spikrar etter tyskarane. Langt
burtefrå kom djupe drøn og lyn skar yver lummelen: No
gleid toget inn på torget og skyene stod tett
yver drankarar og galningar, born og soparar
og fråskilde og tvilsame kvinner som ropte halleluja!
pris Herren! i det dei fyrste regndropane
skvatt mot Lundli, hans blanke skalle. Der var
soknepresten møtt i svart og politi i full mundur
og pleiarar i kvitt tok hand um Lundli: Stakk
sprøyter i han då han ropte gjennom regn og vind
PRIS HERREN ALLE SYNDARAR FOR HANS NÅDE YVER NÅDE
TAK KROSSEN UPP FYLG HERREN. So bleikna han
og kvarv i ambulansen medan Konrad og Adolf
heldt krossen støtt i uvêret i Molde by

Soknepresten steig i svarte klede upp
på margarinkassa til Lundli på torget: Gå heim!
baud han, dette er villfaring, sjukdom, ja
forrykte sinn. Jesus meinte ingen ting
bokstavleg med sitt snakk um krossar, symbolsk
var det og tenkte byrder, ropte presten ut
frå kassa til den galne. Då brast himmelen
yver molde by og lyn skar gjennom myrkret som ei
logande pil mot kyrkjetårnet: Klokkene sette i
å fossringja, ja jordi skalv og som ein Noa-flaum
kom regnet no. Eg surkla heim i store støvlar,
fór snarvegen yver kyrkjegarden, snappa med meg
kastanjene som flaut i sine grøne skal
frå grav til grav

og etter brødskiver med margarin og sirup
kom natti med sine draumar til oss born
og galningar og syndarar: Vi flaug utan venger
yver byen, steig skrått som eit fugletrekk
med galningen Lundli og hans kross i bodden, steig
mot ein himmel der store fiskar sprella fram
frå botnlause djup av myrker