Willem Jan Otten

In het recente werk van Willem Jan Otten wordt altijd door onze vertrouwde werkelijkheid naar een andere werkelijkheid gekeken, een werkelijkheid die de eigen ervaring en gewaarwording overstijgt. Zo ook in Genadeklap, Otten’s eerste bundel in zes jaar. Deze houding is duidelijk religieus (in Otten’s geval katholiek) gemotiveerd. Het maakt zijn werk in hoge mate reflectief en introspectief, maar zonder het alledaagse en het aardse uit het oog te verliezen. Dat zit in de beelden die helder en herkenbaar zijn en in de taal van zijn gedichten die uit vele registers weet te putten: verheven, puntig, spreektalig, muzikaal, abstract en direct.

De gedichten gaan over grenservaringen, zoals verlies en een naderende dood, maar ook over de liefde voor een echtgenote, in het alledaagse van nu en het klassieke verhaal van Penelope en Odysseus. De wijze waarop Otten de complexiteit van voortdurend in beweging zijnde gevoelens verwoordt, getuigt van een groot inlevingsvermogen. Al waar Otten’s gedichten naar wijzen zijn vragen over de vervulling van het leven en wat hij laat zien is dat die vervulling zowel uit verlangen als overgave bestaat.
Genadeklap stelt cruciale vragen over de realiteit en de plek van de mens in het alomvattende waar de werkelijkheid een onderdeel van is.

De bundel Genadeklap (2018) is genomineerd voor De Grote Poëzieprijs.

(Jan Baeke, 2019) Poëzie
Een zwaluw vol zaagsel, Van Oorschot, Amsterdam 1973.
Het keurslijf, Van Oorschot, Amsterdam 1974.
De eend. Een epyllion, Van Oorschot, Amsterdam 1975.
Het ruim, Van Oorschot, Amsterdam 1976.
Ik zoek het hier, Van Oorschot, Amsterdam 1980.
Na de nachttrein, Van Oorschot, Amsterdam 1988.
Paviljoenen, Van Oorschot, Amsterdam 1991.
Eindaugustuswind, Van Oorschot, Amsterdam 1998.
Eerdere gedichten, Van Oorschot, Amsterdam 2000.
Op de hoge, Van Oorschot, Amsterdam 2003. 
Welkom, Van Oorschot, Amsterdam 2008.
De vlek. Een vertelling, Van Oorschot, Amsterdam 2011.
Genadeklap, Van Oorschot, Amsterdam 2018.