Dichter
Alexis de Roode
Alexis de Roode
(Nederland, 1970)
© Keke Keukelaar
Biografie
‘Een bundel die de taal laat glinsteren als een klaterende fontein in de zon’. Dat schreef de jury die Geef mij een wonder, het debuut van Alexis de Roode, in 2006 voor de C. Buddingh’-prijs nomineerde. De dichter, die ook geprezen werd om zijn ‘groteske spel met taal’, is twaalf jaar later uitgegroeid tot een markante stem in het Nederlandse poëzielandschap.Maar in het werk van De Roode staat meer op het spel dan de taal alleen. Slingerend langs kroegen en door bossen onderzoekt hij in zijn tweede bundel Stad en Land (2008) wat de mens maakt van de ruimte om hem. Hij klinkt kritisch over oprukkend beton, morrelt aan de heerschappij van de aardolie of aan de vanzelfsprekendheid waarmee iedereen dagelijks in de file staat: ‘Zes triljard auto’s van horizon tot horizon./ We staan stil en kijken elkaar niet aan,/ we leiden een volmaakt ordelijk leven.’ Hij hoopt de ogen te openen voor het licht en de lucht: ‘Dit is onzegbaar:/ zonlicht op weegbree.’
Je zou hem een dichter met een missie kunnen noemen, een die nooit drammerig wordt. Gratis tijd voor iedereen (2010) leest als een kalme poging om de mens weer bewust te maken van de tijd en van zijn oorsprong en plaats in het heelal. De Roode weet hoe zijn woorden te plaatsen. Zijn beelden zijn scherp: ‘Op de rand van een dag/ vol afwaswater betrad ik/ razend mijn huis’; zijn regelafbrekingen creëren spanning: ‘Ze weet niet wat de dag zal brengen/ over vijf minuten.’
Met taal iets in gang zetten, dat is ook wat De Roode beoogt in Een steen openvouwen (2017), het voorlopig hoogtepunt uit zijn oeuvre. Hier opereert hij op het scherp van de snede, schrijft hij dicht op de actualiteit, op zoek naar de onkenbare beweegredenen achter het kwaad, het grote van vernietigingskampen, het kleinere dichtbij huis. Ouders die hun kinderen vermoorden, de doorgedraaide vleesindustrie. De Roodes regels zijn van een bedrieglijke eenvoud, zoals Piet criticus Gerbrandy schreef. Zijn humor is bijtend, maar noodzakelijk, want zonder zou de werkelijkheid ondraaglijk worden. Het is poëzie als een orkaan die steeds krachtiger wordt, en uiteindelijk de lezer van zijn sokken blaast.
© Janita Monna (Translated by Paul Evans)
BibliographyGeef mij een wonder. Podium, Amsterdam, 2005
Stad en Land. Podium, Amsterdam, 2008
Gratis tijd voor iedereen. Podium, Amsterdam, 2010
Een steen openvouwen. Podium, Amsterdam, 2017
Website
www.alexisderoode.nl
Gedichten
Gedichten van Alexis de Roode
Sponsors
Partners
LantarenVenster – Verhalenhuis Belvédère