Mieke van Zonneveld

In Leger, haar poëziedebuut, neemt Mieke van Zonneveld (1989) verschillende aspecten van de kwetsbaarheid van het bestaan onder de loep. In tamelijk onverbiddelijke gedichten beschrijft ze de fysieke kwetsbaarheid die zich met een ernstige ziekte openbaart, in dit geval acute promyelocytenleukemie, de ziekte waar zijzelf door getroffen werd.  En met die fysieke kwetsbaarheid openbaart zich ook een mentale of geestelijke kwetsbaarheid die zich van verlangen, stille liefde, twijfel en onbeantwoorde vragen bedient. Van Zonneveld laveert tussen verschillende poëtica’s. In de gedichten waarin die ziekte een prominente rol speelt is haar toon feitelijk, in andere gedichten kiest ze voor een meer bedachtzame, enigszins mystieke en vanwege de Christelijke connotaties ook klassieke formulering. God is trouwens in de meeste gedichten onafwendbaar aanwezig en voor de ik daarbij zowel houvast, een weg naar de liefde (echo’s van het Hooglied) als een aanwezigheid die de twijfel voedt: twijfel aan de betekenis van het eigen leven, de verhouding tot het lot of de beschikking die zich bij de ik aandient.