WEE DARLING

KINDJE

kindje,
die wurgende nacht dat het mot-zwart
regende met gedempte
mannenschreeuwen, en hooggespannen de
bliksem onze kleine modderhut
overhoop haalde, 

jij, klein
ding, hoe je sliep terwijl
wezens rond hinnikten in het uitgeholde
weer, toen midden in de oogst ons bootje
wentelde als een vis-wens
in de storm-gewassen avond dus
ma opstond en wegliep in de smurrie
achter pa aan, ons achterlieten met een vlaag-bloed
van achterbuurt-gedonder. 

het was alleen wij, kleintje
van me, jij en ik — jij
knus als een rups tegen de maansikkel
van mijn kleine meisjeswervel
(ma liet je vastgebonden achter wit en strak)
toen de hele nacht rond-en-rond het
natte cement donker echode als
onze omgeslagen boot diep
in de buik van het meer; ons
liet zinken in het schemer-storten
duikend naar uitgerekte-uren totdat
stilletjes jouw
ochtendslaap sijpelde
in mijn zusterlichaam.

mijn kleine baby,
je melkadem daalt neer
wassend op mijn beender-schouders, tijd
teert nog schichtig als longzakjes bij het
krieken van de ochtend, en toen
onweer-paniek eindelijk
zacht-zon uitbrak zweer ik dat jouw
vederachtige kinderziel ook brak
vliegend door het glasloze
raam, als een kuiken-vogel in
het stil-druipende blauw.

alsof
vreemd, vreemd, vreemd de
onweersbui alle opwinding
uit je melkte; 

dus
toen ma terugkwam
ging ze zitten, huilend,
en het regende nog wat meer.

WEE DARLING

wee darling,
that strangled night when the moth-black rained with hushed
men-shouts, and high-strung the lightning roughed our
little mud-hut, 

my wee babe,
your milk-breath sift
waning to my bone-shoulders, time yet tarried skittish as lung-sacs in that crack o’ dawn, and when
thunder-panic last broke with soft-sun i swear your feathery child-soul too broke flying through the glassless
window, like a chick-bird into the still-dripping blue.

as if
strange, strange, strange the
thundershower milked you of all
rousing;

so
when ma came back,
she sat, howling,
and it rained some more.