STORY OF STEEL AND THE LETTER M

VERHAAL VAN STAAL EN DE LETTER M

Staal

Ik plaats mijn handpalm en la reja genaamd grensmuur.
Laat zijn staal mijn lichaam binnendringen: ijzer versmolten met koolstof
gehard ter voorkoming van de beweging van dislocaties.
Ik ben in Tijuana, kijk naar Californië door de tralies
hoewel niet duidelijk is waar de gevangenis staat.
Links van me lopen de tralies dood in een oceaan
wiens golven weigeren zich op te laten sluiten.

Het lichaam van een volwassen mens
bevat ongeveer vier gram ijzer;
alle vier mijn grammen snellen la reja imantada tegemoet.
Wanneer we over magnetisme spreken,
denken we aan liefde, aan charisma,
of massa’s gezichten die in één richting kijken.
Maar nooit aan ijzer als het metaal
op de actieve plek van vele enzymen
die de cellulaire stofwisseling gaande houden
of het verlangen naar een ‘beter leven’.

De zandstenen huurkazernes in Glasgow, overigens,
zijn rood omdat ze ijzer bevatten.
Onze bloedsteen is ijzererts.
Hij straalt zijn eigen licht uit.
Wij zijn het bloed, dat rondtrekt
en lading vervoert
van de ene cel naar de andere
het lichaam levend houdt, we transporteren
mercancia
maquinaria
manos
más.

Het ijzer voor de muur werd gewonnen in de M-staten
die grenzen aan Canada.
Nog niet zo lang geleden werd het land gezuiverd
van zijn mensen, wilde dieren en wouden.
Migranten uit Europa smeten de boomstammen in de rivieren
legden de spoorrails
pelden het leven af van de bovengrond
aderlieten de aarde om deze
stalen lijn te bouwen
die de bezitsgrenzen markeert.

Biddend uit Carnegies Evangelie van rijkdom
dat een imperium van staal grondvestte,
herhalend dat dit vooruitgang was
weg van de mondiale misère
konden we onze ogen laten wegglijden
van de verarming
van het land
— nu lege rode kuilen, wonden
gapend rood
zover het oog reikt.

De letter M

Met goeroesnor en een hang naar samenzwering
legt de mafkees me uit dat taal een vorm van mentale dwang is
waarbij de grammatica zelf ons in de tang houdt
–  een al millennia lang gemompelde bezwering
die onze gedachten vormt.

Ik wil de kunst van het pictogram meester worden, zegt hij.
Het is de vroegste vorm van schrijven
nog niet besmet door de schrapers, de drang naar kapitaalvorming
ontstaan met de opkomst van de landbouw.

De letter M, bijvoorbeeld, is het pictogram van een golf
we vergeten waar ze vandaan komt, ze verliest iedere betekenis
we schrijven en schrijven haar zonder ooit te denken aan water
of te beseffen dat maritiem en moederlijk,
muro y morada in wezen hetzelfde zijn.

Terwijl hij spreekt, zie ik de surfers over de rand van de volmaakte brekers
glijden
haast over de hele streep van de horizon
voordat ze de zee in tuimelen
als kleine plastic soldaatjes.

Die nacht hoorden we in onze slaap de golven op de rotsen storten
en ’s ochtends wisten we dat ook wij rotsen waren.
Onze harten geharde lava.

De Stille Oceaan had ronde ramen in ons uitgeslepen
en als een beeld van Barbara Hepworth
waren we geheeld
door wat we missen.

Verhaallijnen

Wegen zijn zwaarder aan de rijke kant van de lijn.
Asfalt vermengd met cement is witter
luidruchtiger onder autowielen, het hardt mettertijd
en vraagt weinig onderhoud.
Dat zijn de wegen van de eerste wereld.

Maar de woningen daar zijn vergankelijk
uit hout opgetrokken en lichter
alsof ze moesten worden gevuld met
kussens, het kreuken van pakpapier
en de kalme stem van een kind in een hoek van de kamer
mompelend
en ik zal kreunen
en ik zal steunen.

Aan de andere kant van de lijn
groeit het asfalt met krokodillenhuid.
Pokdalig en poreus
kan het aardbevingen aan
en smelten in de zon.
Het is in eerste instantie goedkoper te leggen
maar heeft een kortere levensduur.
Dat zijn de wegen van de derde wereld.

Maar hier zijn onze huizen
(dat zie je al als je er alleen maar naar kijkt)
gemaakt van cement, zwaar als piramiden
alsof ze ons langer
thuis moeten houden.

STORY OF STEEL AND THE LETTER M

Steel

I place my palm en la reja called border wall.
Let its steel enter my body: iron alloyed with carbon
hardened to prevent the movement of dislocations.
I am in Tijuana, looking at California through the bars
though it isn’t clear where the prison lies.
To my left the bars peter out into an ocean
whose waves refuse to be contained.

The body of an adult human
contains about four grams of iron;
all four of mine rush to meet la reja imantada.
When we speak of magnetism,
we think of love, or charisma,
or crowds of faces all in one direction.
But never of iron as the metal
at the active site of many enzymes
dealing with cellular respiration
or the pull towards a ‘better life’.

Glasgow’s sandstone tenements, incidentally,
are red because they contain iron.
Our blood stone is iron ore.
It emanates its own light.
We are the blood, migrating
bringing cargo
from one cell to the next
keeping the body alive, we transport
mercancía
maquinaria
manos
más.

The iron for the wall was mined in the M states
bordering with Canada.
Not that long ago, the land was cleared
of its people, wildlife and forests.
Migrants from Europe fed the logs down the rivers
laid the train tracks
peeled away life on the topsoil
bloodlet the earth to build
this line of steel
marking the limits of possession.

Praying from Carnegie’s Gospel of Wealth
which built an empire of steel
repeating that this was progress
away from universal squalor
we were able to steal our eyes away
from the impoverishment
of the lands
—now empty red pits, wounds
gaping red
as far as the eye can see.


The Letter M

With a guru’s moustache and a penchant for conspiracy
the madman explains to me that language is a form of mind control
the grammar itself holding us in a bind
– an incantation muttered over millennia
shaping our thoughts.

I want to master the art of the pictogram, he says.
It is the earliest form of writing
is uncontaminated by the misers, the drive for accumulation
created with the rise of agriculture.

The letter M, for example, is the pictogram of a wave
we forget where it comes from, it loses all meaning
we write it over and over without ever thinking of water
or how maritime and motherly,
muro y morada are of one essence.

As he speaks, I watch the surfers glide along the lip of the perfect breakers
almost for the whole line of the horizon
before they topple over into the sea
like tiny plastic soldiers.

That night we slept hearing the waves crash onto the rocks
and in the morning, we knew we were rocks too.
Our hearts, hardened lava.

The Pacific had smoothed round windows through us
and like a Barbara Hepworth sculpture
we were made whole
by what we lack.


Storylines

Roads are heavier on the rich side of the line.
Asphalt mixed with cement is whiter
loudening under car wheels, it hardens over time,
requiring little maintenance.
Such are the roads of the first world.

But the dwellings there are transient
wooden-framed and lighter
as if to be filled with
cushions and the crinkle of food wrappers
and some child’s quiet voice in a corner of the room
mouthing
and I’ll huff
and I’ll puff.

On the other side of the line
the asphalt grows crocodile-skinned.
Pockmarked and permeable,
it can cope with earthquakes
and melt in the sun.
Initially it’s cheaper to lay
but it has a shorter lifespan.
Such the roads of the third world.

But here, our houses
(you can tell by just looking at them)
are made of cement, heavy as pyramids
as if to hold us at home
for longer.