man met piano, kiev, oekraïne, 2014

They say there are lions on the rooftops.

A gigantic cloud shaped like a city
above what was once the city.

We gather round the charred rubble.
One step at a time our feet, knees and bellies slide the ash,
debris and molten bodies together in a pile.

First we form an octagon, then a rectangle, a square
and, finally, a circle.

We link arms, hip to hip, heads bent,
tightening the circle millimetre by millimetre
until it’s a lump, polished by our hair,
black and compact between us.

We push the piano along in front of us. It hums. Everywhere

bleeding people like a field of tulips – there are so many kinds
of red, but many more kinds
of sorrow. We wait until the piano is dripping with it. And sets again.

Lions with furious manes on the rooftops.

We drag the piano behind us under a cloud
shaped like a piano. We form a single heartbeat. Pounding.

man met piano, kiev, oekraïne, 2014

man met piano, kiev, oekraïne, 2014

Ze zeggen dat er leeuwen op de daken lopen.

Een gigantische wolk in de vorm van een stad
boven wat ooit de stad was.

We gaan rond het zwartgeblakerde puin staan,
stap voor stap schuiven onze voeten, knieën en buik de stenen samen
met as en versmolten lichamen op een hoop.

Eerst vormen we een achthoek, dan een rechthoek, een vierkant
en uiteindelijk een cirkel.

We haken de armen in elkaar, heup aan heup, kop gebogen,
millimeter voor millimeter trekken we de cirkel strakker aan,
tot een klont, opgeboend met onze haren,
compact en zwart tussen ons in.

We duwen de piano voor ons uit. Ze bromt. Overal

bloeden mensen als een veld vol tulpen – er zijn vele soorten
rood, maar nog veel meer vormen
van verdriet. We wachten tot de piano ervan druipt. En weer stolt.

Leeuwen met laaiende manen op de daken.

We slepen de piano achter ons aan onder een wolk
in de vorm van een piano. Eén hartslag vormen we. Dreunend.