WOMAN OVERBOARD

MAYDAY I break out: the hard war endures;
empty is the vessel from which I part –
it slacks in the deep, bored by the sway,
a leaking slit, a lack – not in the least
a cork pail with pores made to drift.
I specify: it's terracotta, it cracks
and I am sparse in dense fluidity.
Too late, I know, help will come, if ever
so feebly I flash in obscurity
and the writing does not stay on water;
here I lie: hardly an erasure, less
than a seam the wave will slowly stitch
a slumbering quilt over where I sink.

VROUW OVERBOORD

MAYDAY sein ik, want de oorlog duurt
en de bodem waar ik op vertrok is leeg,
helt naar de diepte waar de golf boort,
zuigt aan de kerf, een gebrek – geen
puts van kurk die drijvend blijft;
ik preciseer: het is breekbaar terracotta,
en ik verdund in dichte vloeibaarheid.
Als er hulp komt, weet ik, is het te laat:
mijn lichtsein draagt niet ver in duisternis,
geen schrift dat standhoudt op het water
waar ik lig: slechts doorhaling, zacht
zomend legt de golf met trage steek
een mantel over mijn verdrinken.

MULHER AO MAR

MAYDAY lanço, porque a guerra dura
e está vazio o vaso em que parti
e cede ao fundo onde a vaga fura,
suga a fissura, uma falta – não
um tarro de cortiça que vogasse;
especifico: é terracota e fractura,
e eu sou esparsa, e a liquidez maciça.
Tarde, sei, será, se vier socorro:
se transluz pouco ao escuro este sinal,
e a água não prevê qualquer escritura
se jazo aqui: rasura apenas, branda
a costura, fará a onda em ponto
lento um manto sobre o afogamento.