POEM

It’s the simplest things that I hear in the wind’s
intervals, when the simple beating of the rain
on the windows breaks the silence of night, and its rhythm
overwhelms that of words. Sometimes, it is a
tired voice, that tirelessly repeats
what the night teaches those who live it; other
times, it runs, hurriedly, mowing down meanings
and phrases as though it wanted to reach the end, more
quickly than the dawn. We’re talking about simple things,
like the sand which is scooped up, and runs
through your fingers while your eyes search
for a clear line on the horizon; or things
that we suddenly remember, when
the sun emerges from a brief tear in the clouds.
These are the things that happen, when the wind
remains; and it is these we try to recall, as though
we had heard them, and the noise of the rain
on the windowpanes had not snuffed out their voice.

GEDICHT

De eenvoudigste dingen, die hoor ik in de pauze
van de wind, wanneer het eenvoudige slaan van de regen
op de ruit de stilte van de nacht breekt, en zijn ritme
het ritme onzer woorden overstemt. Soms is het
een vermoeide stem, die onvermoeibaar herhaalt
wat de nacht leert aan wie haar leeft; andere keren
haast hij zich hals over kop, struikelend over zinnen
en betekenissen om gauw aan het eind te zijn,
nog vóór de dageraad. Het zijn eenvoudige dingen
zoals het zand dat men oppakt en dat als zand tussen
de vingers glijdt terwijl de ogen een scherpe lijn
proberen te zien aan de horizon; of het zijn
de dingen die wij ons opeens herinneren, wanneer
de zon schielijk verschijnt in een scheur tussen de wolken.
Dat zijn de dingen die voorbijgaan, als de wind
blijft waaien; en díe wij ons proberen te herinneren, als hadden
wij ze gehoord, en als had het roffelen van de regen op
de ruit hun stem niet overstemd.

POEMA

As coisas mais simples, ouço-as no intervalo
do vento, quando um simples bater de chuva nos
vidros rompe o silêncio da noite, e o seu ritmo
se sobrepõe ao das palavras. Por vezes, é uma
voz cansada, que repete incansavelmente
o que a noite ensina a quem a vive; de outras
vezes, corre, apressada, atropelando sentidos
e frases como se quisesse chegar ao fim, mais
depressa do que a madrugada. São coisas simples
como a areia que se apanha, e escorre por
entre os dedos enquanto os olhos procuram
uma linha nítida no horizonte; ou são as
coisas que subitamente lembramos, quando
o sol emerge num breve rasgão de nuvem.
Estas são as coisas que passam, quando o vento
fica; e são elas que tentamos lembrar, como
se as tivéssemos ouvido, e o ruído da chuva nos
vidros não tivesse apagado a sua voz.